Քաղաքակրթական ներուժը կեցության բարձրագույն արժեք է:

Ես ապրում եմ ապագայում

09.06.2013

Հարցազրույցը վարող՝ Վեստա Բարավիկովա

Այս հարցազրույցը կայացել է, երբ Ալեքսանդր Աբդուլովը պատրաստվում էր նոր նկարահանման: Ալեքսանդր Գավրիլովիչը գնացել էր ծով, որտեղ սկսվել էին նկարահանումները... Եվ բժիշկները տվեցին իրենց սարսափելի ախտորոշումը: Աբդուլովը չհանձնվեց: Նա պատրաստվում էր գոտեմարտել իրեն բնորոշ տղամարդկությամբ: Նա մտադիր էր շարունակել նախագծերը, «Ամուսնություն» ներկայացման մեջ դուրս գալ սիրելի թատրոնի բեմ՝ Կոչկարյովի դերակատարմամբ: Եվ նույնիսկ այս հարցազրույցի պարագայում, գտնվելով հիվանդանոցում, դերասանը կարդացել և կատարել է ուղղումներ:

Հարց – Դուք նախապատրաստվում եք նկարահանել ֆիլմ Տոլստոյի «Ինժեներ Գարինի հիպերբալոիդը» վեպի հիման վրա: Գտնում եք, որ համաշխարհային գերիշխանություն հաստատելու երազանքներն այսօրվա վիճակով հրատա՞պ են:
Պատասխան – Այո: Ես գտնում եմ, որ դրանք շատ հրատապ են: Սցենարը գրվել է վեպի մոտիվներով, իսկ բոլոր գործողությունները տեղի են ունենում այսօր: Գլխավոր հերոսին ես եմ խաղալու: Այդ մարդը ինձ հետաքրքրեց իր կերպարանափոխությամբ: Նա ցանկանում էր լինել աշխարհում ամենահարուստը: Եվ, սկսելով որպես նորմալ գիտնական, ճիշտ է, զրկված լինելով ամեն տեսակի պատրանքներից, վերջացնում է այն բանով, որ վերածվում է հրեշի: Այդպիսին նրան դարձնում է իշխանությունը:

Հարց - Դա Ձեր հերոսի համար անհատական դեպք է, թե՞ անխուսափելիություն:
Պատասխան – Ես կարծում եմ, որ իշխանությունը դեռ ոչ մեկին թույլ չի տվել մնալ բարի մարդ: Պատմությունից ինձ հայտնի չէ որևէ մեկը, ով հասնելով իշխանության, ցանկանար դրանից կամավոր հրաժարվել: Օրինակ, գնալ մենաստան կամ անցնել պարզապես մասնավոր կյանքի:

Հարց - Եղել է մի հռոմեական կայսր...
Պատասխան - Նա եղել է միակը: Եվ հետո, այդ դեպքի վերաբերյալ ուղղակի ապացույցներ չկան:

Հարց – Տաղանդն արվեստում նույնպես օժտում է մարդկային մտքի ու սրտի վրա իշխելու հատկությամբ: Այդպիսի իշխանությունը հրեշի վերածվելու վտանգ չի՞ առաջացնում:
Պատասխան - Առաջացնում է: Միթե Հիտլերը, որ կրթությամբ նկարիչ էր, օժտված չէր:

Հարց - Նրանց, ովքեր երազում են համաշխարհային տիրապետություն, Ձեր կարծիքով, չի՞ սպասում նույն ձախողումը, ինչ-որ Գարինին:
Պատասխան – Անհայտ է: Իմ ֆիլմում ոչ մի ձախողում չկա:

Հարց - Վերջերս թողարկվեց Լյուդմիլա Ուլիցկայայի պատմվածքի հիման վրա նկարահանված «Ուրախ հուղարկավորություն» ֆիլմը: Դուք այնտեղ կատարում եք գլխավոր դերը: Ձեր հերոսը, որ գտնվում է սեփական կնոջ նկատմամբ հավատարմությունը պահպանելու արմատական բարոյականությունից դուրս, երջանկացնում է շատ կանանց: Նրանք բոլորը այդ տղամարդու կողքին ծաղկում են, յուրաքանչյուրն ի հայտ է բերում իր անհատականության լավ գծերը: Ի՞նչ եք կարծում, հնարավոր է մարդասիրություն բարոյականությունից դուրս:
Պատասխան – Իմ հերոսը ապրելու հնարավորություն է տալիս շատ մարդկանց: Նա իր շուրջն է համախմբել ողջ կյանքը: Նա բոլորի համար հոգ է տանում: Ո՞վ ճշգրիտ գիտե, թե ինչ է բարոյականությունը: Ո՞վ է դա հորինել:

Հարց- Իմաստունները:
Պատասխան - Իսկ մինչ այդ եղել են այլ իմաստուններ, ովքեր հորինել են այլ բարոյականություն:

Հարց - Հանկարծ հիշեցի բարոյականությունից հեռու Ձեր հերոսին՝ Կորովյովին «Վարպետը և Մարգարիտան» ֆիլմից: Նրա տեր Վոլանդը, դիտելով ստալինյան Մոսկվան, նկատում է. «Մարդիկ՝ ճիշտ ինչպես մարդիկ են, սակայն նախկիններից գրեթե ոչ ոք չի մնացել» : Ասացեք, հայտնվեր Վոլանդը այսօրվա Մոսկվայում, կգտնե՞ր այնտեղ «նախկին» մարդկանց: Նրանց, ովքեր դեռ 20 տարի առաջ կառուցում էին կոմունիստական լուսավոր ապագա :
Պատասխան - Կարծում եմ, որ ոչ: Նրանցից մաքուր տեսքով ոչինչ չի մնացել: Մենք ապրում ենք այլ աշխարհում: Եվ ինչ-որ բան էլ մեր մեջ է փոխվում:

Հարց - Դուք հիմա ավարտում եք ծննդյան պատմությունը, որը մենք կդիտենք Նոր տարվան մոտ:
Պատասխան - Այո: Դա մի պատմություն է այն մասին, թե ինչ է կատարվում բոլորիս հետ, երբ մտածում ես. «Տեր Աստված, այ հենց հիմա փակեմ աչքերս և ամեն ինչ փոխվի: Կինս հեռանա, և ես էլ ինչ-որ տեղ գնայի, հանդիպեի իմ սիրոն...»: Երաժշտությունը գրում է Անդրյուշա Մակարևիչը, իմ հին ընկերը, ում ես շատ նուրբ եմ մոտենում: Ես շատ ուրախ եմ, որ դա այդպես է:

Հարց – Եթե Ձեզ տրվեր երկրորդ հնարավորություն, Դուք կկրկնեիք Ձեր կյանքը:
Պատասխան - Չգիտեմ: Ես կանգնել եմ հեքիաթի այն քարի մոտ, որի վրա գրված է. «Աջ գնաս, ձախ գնաս...»: Եվ ես նրա միջով չեմ անցել:

Հարց – Իսկ ինչ կար այնտեղ:
Պատասխան - Ոչ մի առանձնահատուկ բան: Սիրո պատմություն, մարդկանց պատմություն: Ինչպես պարզվեց,այդ ամենը այնքան էլ կարևոր չէ կյանքում: Փողը, եթե այն միլիոններ է, չի թողնում հանգիստ քնես: Թեև շատ հիանալի բան է միլիոն ունենալը, եթե, անշուշտ դրա համար չես վախենում: Կա, և կա:

Հարց – Այդպես լինու՞մ է:
Պատասխան – Ես չգիտեմ: Ես միլիոն չեմ ունեցել: Բայց կցանկանայի, որ այդպես լիներ:

Հարց – Ձեզ վիճակվել է հրաժարվել այդ միլիոնն ստանալու հնարավորությունից, որպեսզի չկեղտոտվե՞ք:
Պատասխան - Այո, եղել է նաև այդպիսի բան:

Հարց – Չե՞ք ափսոսում:
Պատասխան – Բացարձակապես չեմ ափսոսում:

Հարց - Իսկ իրավիճակնե՞ր, երբ դուք հրաժարվել եք փողից, երբ այն Ձեզ շատ անհրաժեշտ է եղել, կրկի՞ն նույն պատճառով:
Պատասխան - Այո այդպիսի բան էլ է պատահել:

Հարց – Տաղանդին դժվա՞ր է ճկուն լինել: Շփվելն աշխարհի հետ:
Պատասխան - Իսկ ես աշխատում եմ չշփվել աշխարհի հետ: Կամ էլ շփվել հնարավորինս քիչ: Որովհետև այնտեղ պետք է խաբել, ձևացնել, իսկ ես դա չեմ ուզում անել:

Հարց - Այդ դեպքում, ինպե՞ս եք կարողանում գտնել փող Ձեր կինոնկարների համար:
Պատասխան – Այս համատարած անպետքության մեջ, այնուամենայնիվ, կան նորմալ մարդիկ,ովքեր պահպանել են իրենց խիղճը: Նրանց մեջ կա ցանկություն օգնել թատրոնին, օգնել կինոյին:

Հարց - Իսկ եթե Դուք սկսեիք ոչ այն ժամանակ և ոչ այնտեղ, այլ հիմա և այստեղ, և տաղանդի իրականացման մուտքը կլիներ կեղտի հետ փախհամաձայնությա՞ն միջոցով:
Պատասխան – Կարծում եմ, ես դրան չէի համաձայնվի:

Հարց – Եվ կհրաժարվեիք մասնագիտությունից:
Պատասխան - Ոչ, որովհետև իմ մասնագիտությունը չի կարելի գնել: Առանց տաղանդի կարող են թատրոն ընդունել , սակայն բեմ բարձրանալ չեն թողնի:

Հարց- Թատրոնի մասին պարզ է: Կինոյում ամեն ինչ ավելի բարդ է: Մի քանի տարի առաջ նրա մեջ փողերը անհասկանալի էր, թե ում մոտ են: Իսկ հիմա՞:
Պատասխան – Փրփուրն անցնում է: Սցենարները դարձել են ավելի լավը: Սովորել են սերիալներ նկարել: Չի կարելի միանգամից ստանալ ՏՈՒ-154: Նախ և առաջ պետք է հորինել երկու թևեր:

Հարց - Եթե հետո էլ այսպես շարունակվեց, ապա ապագայում մենք կվերադառնանք հիանալի խորհրդային կինեմատոգրաֆին:
Պատասխան- Ես չեմ ցանկանում ոչ մի տեղ վերադառնալ: Այո, խորհրդային կինեմատոգրաֆում հիանալի շատ նկարներ են եղել: Եվ պետք է հիշել, որ այն մեր մոտ եղել է: Ես երբեք չեմ մոռանա Չերկասովին, Լեոնովին: Սակայն որևէ տեղ վերադառնալ պետք չէ: Պետք է շարունակել քայլել :

Հարց – Դուք ապրու՞մ եք ապագայում:
Պատասխան – Այո, ես ապրում եմ ապագայում՝ խոնարհվելով անցյալի առջև: Ինչու համար ներողություն խնդրել Վրաստանից կամ Էստոնիայից: Այսքան տարի կերակրել, խմեցրել ենք, իսկ հիմա էլ դեռ պիտի ներողությու՞ն խնդրենք: Բավական է ներողություն խնդրել: Ես դեռ իրենց կստիպեի ներողություն խնդրել այն բանի համար, թե ինչ են արել մեր հուշարձանի հետ: Դուք կարող եք մի վայրկյան պատկերացնել, որ որևէ մի երկրում այդպես հեռացնեին: Ի՞նչ կկատարվեր: Պատերազմ: Ամերիկացիները պատերզմ կսանձազերծեին, և ես կասեի, որ իրենք ճիշտ են: Իսկ դա էստոնացի ժողովուրդը չի արել, դա կառավարական խմբավորումն է արել, որը որոշել է,որ մենք պետք է թշնամություն անենք:
Դա վերաբերում է նաև Վրաստանին: Թբիլիսիի կեսը իմ ընկերներն են, շատ ընկերներ ունեմ նաև Էստոնիայում: Իսկ նրանց կառավարությունները մեզ դարձնում են ստրկացնողներ:

Հարց - Ինչ եք կարծում, այն ինչ կատարվում է արվեստում և ռուսական կյանքում, ժամանակավո՞ր է:
Պատասխան – Իհարկե: Մենք անցնում ենք զարգացման նորմալ ճանապարհ: Բայց մեր վզին փաթաթում են ամերիկականը: Իսկ մեզ այն պետք չէ: Մենք այլ ազգ ենք, մենք այլ մարդիկ ենք և մեր ճանապարհը՝ մեր ճանապարհն է: Մենք արդեն ունեցել ենք այդպիսի շրջան, երբ բոլոր իշխանությունները այս ու այն կողմ էին թռել: Հետո նրանք կրկին սկսեցին հավաքվել մեկ բռունցքի մեջ: Նորից ստեղծվեց Մեծ Ռուսաստան: Մենք կրկին կգանք դրան: Եվ այնպիսի մանր խոտակեր երկրները ինչպիսի Էստոնիան է, երբ սկսում են մեզ սպառնալ բռունցքով, ինչպես կարելի է դա լուրջ ընդունել: Ինչպես կարելի է լուրջ ընդունել այն, որ նրանք մեզ անվանում են ստրկացնողներ: Ի՞նչն այնտեղ ստրկացնել: Ողջ երկիրը չորս խրճիթ է: Մենք պետք է մեզ լուրջ և ավելի լավ վերաբերվենք: Պետք է սկսենք սիրել ինքներս մեզ, մեր երկիրը, մեր ժողովրդին: Պետք է հասկանալ, որ մենք մեծ և ուժեղ Ռուսաստանն ենք, որտեղ կա ոչ միայն Մոսկվան, Սակտ-Պետերբուրգը և էլի մի քանի քաղաքներ: Մենք Ռուսաստանն ենք: Մեզ պետք է սովորել մեր սահմանները և խփել նրանց ձեռքերին, ովքեր կփորձեն այն խախտել: Հպարտանալ մեր դրոշով, մեր հիմնով և ոչ թե ներողություն խնդրել բոլորի առջև անհասկանալի է, թե ինչու:


ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԱԲԴՈՒԼՈՎԻ ՆԱՄԱԿԸ «ԼԵՆԿՈՄԻՆ», ՈՐԸ ԹԱՏՐՈՆԻ ԳԼԽԱՎՈՐ ՌԵԺԻՍՈՐ ՄԱՐԿ ԶԱԽԱՐՈՎԸ ՆԵՐԿԱՅԱՑՐԵՑ ԹԱՏԵՐԱԽՄԲԻ ՀԱՎԱՔԻ ԺԱՄԱՆԱԿ

«Իմ սիրելիներ, հավատացեք, որ դեռ ոչ շատ վաղուց, եթե որևէ մեկը ասեր, որ մեր թատրոնի բացման հոբելյանական սեզոնի օրը, նույնիսկ ինչ-որ արտակարգ հանգամանքների պատճառով, ես կհայտնվեմ Ավետյաց երկրում, ես կծիծաղեի այդ մարդու վրա: Բայց ստացվում է, որ ծիծաղն ու լացը մեր կյանքում կողք-կողքի են: Ցանկանում եմ ձեզ վստահեցնել, որ մռայլ ոճի մեջ երկար չեմ պատրաստվում մնալ: Կբուժեմ վերքերս՝ և դեպի տուն, դեպի ձեզ, արտադրության իմ անսահման սիրելի ընկերների մոտ: Տարբերակը «ջոկատը չի նկատել շարքայինի կորուստը» իմ մոտ, հավատացնում եմ, չի անցնի:
Շնորհավորում եմ թատրոնի հոբելյանի առթիվ: Կնայեմ հոբելյանի տոնակատարության ռեպորտաժը և անպայման գավաթ կբարձրացնեմ ձեր համար:
Եվ հիշեք. սիրեք ոչ թե ձեզ արվեստում, այլ առողջությունը ձեր մեջ:

Այսքանով մնամ ձեզ անկեղծ սիրող՝ Ալեքսանդ Աբդուլով»
    Դիտվել է 1440 անգամ
    12345678910
    Արխիվ ըստ ամիսների