Իսպանուհի, որի ծննդյան և մահվան կերպարները «եռում» են միևնույն կաթսայում12.06.2019
Այսօր և վաղը, դեկտեմբերի 6-ին և 7-ին, Ռուսաստանում ընթցող «Նոր եվրապական թատրոն» ( NET) փառատոնում հանդես կգա իսպանացի արտիստուհի և դրամատուրգ Անխելիկա Լիդելլը: Այս արվեստագետը հայտնի է որպես թատերական ֆեմինիզմի կողմնակից և ջատագով: Նա փառատոնի շրջանակներում կներկայացնի նաև Վենետիկի ժամանակակից արվեստի միջազգային բիենալեում «Առյուծ» մրցանակին արժանացած իր «Կողոսկրը սեղանին: Մայրը» ներկայացումը: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով փառատոնի պաշտոնական կայքին և «teatral-online.ru»-ին:
Անխելիկա Լիդելլը ներշվում է ամենաանսպասելի իրերից ու հանգամանքներից՝ սկսած Էմիլի Դիկինսոնի բանաստեղծություններից, մինչև նորվեգիայի Ուտյոյեա կղզում տասնյակ մարդկային կյանքեր խլած Բրեյվիկի ահաբեկչության պատմությունը:
Նրա յուրաքանչյուր ներկայացումն ընկալվում է որպես «դիմադրության ակտ»:
Նա «պատժում է սեփական մարմինը, որպեսզի չհնազանդվի, փորձարկում է բանաստեղծական բռնությունը, որպեսզի պաշտպանվի իսկական բռնությունից», ազատվում է այն դերից, որը պարտադրված է կնոջը՝ նրա ծնված իսկ օրից: Նրա խոստովանական փերֆորմենսներում շատ է պրովակացիան, սակայն քիչ չէ նաև զարմանահրաշը: «Միայն շնորհիվ բանաստեղծության ուժի մենք գտնում ենք մեր սրտերը խոցող սրի հետ բեմում աշխատելու միջոց»,-ասում է արտիստուհին:
Նրա «ցավի թատրոնը» աներևակայելի է առանց երեք հենարանների՝ գեղեցկության, էրոտիկայի և մահվան: Սա նրա մոտ ծես է, խորհրդանշաններով հագեցած արարողություն և միշտ գեղեցկության տառապալից փնտրտուք:
Անխելիկա Լիդելլի թատրոնը բանաստեղծական է և ֆիզիկական: Նա մոբիլիզացնում է մարմինը և բառը, որպեսզի պայքարի միայնակության դեմ և սեփական անձի դեմ, կատարում է կոպիտ ինքնավերլուծություն և խորխորատներ է ուղեկցում մարդկային հակասականությունը: Անձնական ցավը նա վերածում է թատերական ժեստերի, որոնք ազդում են ինչպես էլեկտրաշոկ, սակայն թողնում են ազատագրվելու էֆեկտ:
Համընդհանուր ճշմարտությունը գտնելու որոնումներում նա միշտ հայտնվում է բարակ սայրի վրա: Նրա աշխատանքները միշտ կապված են ««Որովայնայինի» և տիեզերականի , արտաթորանքի և , միաժամանակ, աստծո հնարավորությունների հետ:
Լիդելլի համար թատրոնը սրբազանի վերջին ապաստանն է, սակայն , ասում է նա, որպեսզի հասնես աստվածայինին, պետք է խորասուզվես ամենագարշելիի մեջ, ինչը-որ ունի մարմինը: Պետք է մարտահրավեր նետես բոլոր օրենքներին և ոչ թե «տարբերակում դնես կղկղանքի և աստղերի միջև»:
«Կողոսկրը սեղանին: Մայրը» ներկայացումը բացառություն չէ: Այստեղ ծննդյան և մահվան կերպարները «եռում» են միևնույն կաթսայում, որը լված է արտաթորանքով և արցունքներով:
Լուսանկարն՝ ըստ հղման աղբյուրի:
Այսօր և վաղը, դեկտեմբերի 6-ին և 7-ին, Ռուսաստանում ընթցող «Նոր եվրապական թատրոն» ( NET) փառատոնում հանդես կգա իսպանացի արտիստուհի և դրամատուրգ Անխելիկա Լիդելլը: Այս արվեստագետը հայտնի է որպես թատերական ֆեմինիզմի կողմնակից և ջատագով: Նա փառատոնի շրջանակներում կներկայացնի նաև Վենետիկի ժամանակակից արվեստի միջազգային բիենալեում «Առյուծ» մրցանակին արժանացած իր «Կողոսկրը սեղանին: Մայրը» ներկայացումը: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով փառատոնի պաշտոնական կայքին և «teatral-online.ru»-ին:
Անխելիկա Լիդելլը ներշվում է ամենաանսպասելի իրերից ու հանգամանքներից՝ սկսած Էմիլի Դիկինսոնի բանաստեղծություններից, մինչև նորվեգիայի Ուտյոյեա կղզում տասնյակ մարդկային կյանքեր խլած Բրեյվիկի ահաբեկչության պատմությունը:
Նրա յուրաքանչյուր ներկայացումն ընկալվում է որպես «դիմադրության ակտ»:
Նա «պատժում է սեփական մարմինը, որպեսզի չհնազանդվի, փորձարկում է բանաստեղծական բռնությունը, որպեսզի պաշտպանվի իսկական բռնությունից», ազատվում է այն դերից, որը պարտադրված է կնոջը՝ նրա ծնված իսկ օրից: Նրա խոստովանական փերֆորմենսներում շատ է պրովակացիան, սակայն քիչ չէ նաև զարմանահրաշը: «Միայն շնորհիվ բանաստեղծության ուժի մենք գտնում ենք մեր սրտերը խոցող սրի հետ բեմում աշխատելու միջոց»,-ասում է արտիստուհին:
Նրա «ցավի թատրոնը» աներևակայելի է առանց երեք հենարանների՝ գեղեցկության, էրոտիկայի և մահվան: Սա նրա մոտ ծես է, խորհրդանշաններով հագեցած արարողություն և միշտ գեղեցկության տառապալից փնտրտուք:
Անխելիկա Լիդելլի թատրոնը բանաստեղծական է և ֆիզիկական: Նա մոբիլիզացնում է մարմինը և բառը, որպեսզի պայքարի միայնակության դեմ և սեփական անձի դեմ, կատարում է կոպիտ ինքնավերլուծություն և խորխորատներ է ուղեկցում մարդկային հակասականությունը: Անձնական ցավը նա վերածում է թատերական ժեստերի, որոնք ազդում են ինչպես էլեկտրաշոկ, սակայն թողնում են ազատագրվելու էֆեկտ:
Համընդհանուր ճշմարտությունը գտնելու որոնումներում նա միշտ հայտնվում է բարակ սայրի վրա: Նրա աշխատանքները միշտ կապված են ««Որովայնայինի» և տիեզերականի , արտաթորանքի և , միաժամանակ, աստծո հնարավորությունների հետ:
Լիդելլի համար թատրոնը սրբազանի վերջին ապաստանն է, սակայն , ասում է նա, որպեսզի հասնես աստվածայինին, պետք է խորասուզվես ամենագարշելիի մեջ, ինչը-որ ունի մարմինը: Պետք է մարտահրավեր նետես բոլոր օրենքներին և ոչ թե «տարբերակում դնես կղկղանքի և աստղերի միջև»:
«Կողոսկրը սեղանին: Մայրը» ներկայացումը բացառություն չէ: Այստեղ ծննդյան և մահվան կերպարները «եռում» են միևնույն կաթսայում, որը լված է արտաթորանքով և արցունքներով:
Լուսանկարն՝ ըստ հղման աղբյուրի:
 28.11.jpg)
.jpg)
