Մարգարեություններ 19֊րդ դարից՝ 21֊րդ դարի արվեստի համար06.15.2021
(Շարունակություն) Սկիզբ
1897 թ.-ի դեկտեմբերի 27-ին, Պալ Սեն-Մարտինի թատրոնում տեղի ունեցավ Էդմոնդ Ռոստանի «Սիրանո դե Բերժերակ» պիեսի բեմադրության պրեմիերան։ Դա դարձավ 19-րդ դարի եվրոպական ամենահաջողակ ներկայացումներից մեկը:
«Սիրանոյի» հաջողությունն այնքան մեծ էր, որ երկար ժամանակ այս ներկայացման տոմսարկղը գործում էր նյու֊յորքյան հայտնի «Բրոդվեյի» սխեմայով. ներկայացումը ցուցադրվում էր ամեն օր ՝ շաբաթներ ու ամիսներ շարունակ, իսկ թատրոնի հազար տեղանոց դահլիճը լեփ-լեցուն էր: բոլոր ցուցադրությունների ժամանակ:
Էդմոնդ Ռոստանի պիեսի ներկայացման ցուցադրություններին ուղեկցող կայուն հաջողությունը նրա հետագա բեմադրությունների համար վստահելի երաշխիք էր և դա ակնահայտ էր նաև պրեմիերայի առաջին իսկ րոպեներից:
Վարագույրը բացելուց անմիջապես հետո դահլիճը սկսեց ծափահարել ՝ արձագանքելով առաջին գործողության դեկորացիային: Այնուհետև հանդիսատեսը ծափահարություններով արձագանքեց Սիրանոյիի բանաստեղծական աֆորիզմների մեծ մասին, որոնցով այնքան հարուստ է Ռոստանի տեքստը։ Վերջում, վարագույրը փակվելուց հետո, հանդիսատեսը դեռ անվերջ ծափահարում էր և չէր ցրվում ավելի քան մեկ ժամ:
Աշխարհագրական տեսանկյունից ՝ Նուվո թատրոնը և Theatre de la Porte Saint- Martin թատրոնը միմյանցից հեռու են քաղաքի մեջ ընթացող ձիակառքի արագության կես ժամանոց հեռավորության չափ, իսկ ժամանակագրական առումով այդ հաստատությունների միջև նկատելի է Փարիզի գեղարվեստական ամենահարուստ կյանքի մի ամբողջ տարվա տարբերություն:
Իհարկե, Ռոստանի կատակերգության առաջին ցուցադրությանը ներկա երջանիկները արդեն մոռացել էին և չէին հիշում այն սողացող Կսպանեմին՝ Ֆիրմեն Ժեմյեի կատարմամբ, երբ կրկին ու կրկին խոնրհման էին կանչում Կոկլեն ավագին, որի Սիրանոն անմիջապես ճանաչվեց որպես դերասանի անվերապահ հաղթանակ:
Ի սկզբանե տիկնիկային թատրոնի համար գրված, բայց կենդանի դերասանների կատարմամբ ներկայացված տրագիֆարսի և Սիրանոյի մասին «հերոսական կատակերգության» պատմական հարևանության մեջ, որը տեղակայվել է Լուի XIII դարաշրջանի պալատական-ասպետական աշխարհում, շատ մարգարեություններ կան նաև ժամանակակից արվեստի համար․․․
(Շարունակելի)
1897 թ.-ի դեկտեմբերի 27-ին, Պալ Սեն-Մարտինի թատրոնում տեղի ունեցավ Էդմոնդ Ռոստանի «Սիրանո դե Բերժերակ» պիեսի բեմադրության պրեմիերան։ Դա դարձավ 19-րդ դարի եվրոպական ամենահաջողակ ներկայացումներից մեկը:
«Սիրանոյի» հաջողությունն այնքան մեծ էր, որ երկար ժամանակ այս ներկայացման տոմսարկղը գործում էր նյու֊յորքյան հայտնի «Բրոդվեյի» սխեմայով. ներկայացումը ցուցադրվում էր ամեն օր ՝ շաբաթներ ու ամիսներ շարունակ, իսկ թատրոնի հազար տեղանոց դահլիճը լեփ-լեցուն էր: բոլոր ցուցադրությունների ժամանակ:
Էդմոնդ Ռոստանի պիեսի ներկայացման ցուցադրություններին ուղեկցող կայուն հաջողությունը նրա հետագա բեմադրությունների համար վստահելի երաշխիք էր և դա ակնահայտ էր նաև պրեմիերայի առաջին իսկ րոպեներից:
Վարագույրը բացելուց անմիջապես հետո դահլիճը սկսեց ծափահարել ՝ արձագանքելով առաջին գործողության դեկորացիային: Այնուհետև հանդիսատեսը ծափահարություններով արձագանքեց Սիրանոյիի բանաստեղծական աֆորիզմների մեծ մասին, որոնցով այնքան հարուստ է Ռոստանի տեքստը։ Վերջում, վարագույրը փակվելուց հետո, հանդիսատեսը դեռ անվերջ ծափահարում էր և չէր ցրվում ավելի քան մեկ ժամ:
Աշխարհագրական տեսանկյունից ՝ Նուվո թատրոնը և Theatre de la Porte Saint- Martin թատրոնը միմյանցից հեռու են քաղաքի մեջ ընթացող ձիակառքի արագության կես ժամանոց հեռավորության չափ, իսկ ժամանակագրական առումով այդ հաստատությունների միջև նկատելի է Փարիզի գեղարվեստական ամենահարուստ կյանքի մի ամբողջ տարվա տարբերություն:
Իհարկե, Ռոստանի կատակերգության առաջին ցուցադրությանը ներկա երջանիկները արդեն մոռացել էին և չէին հիշում այն սողացող Կսպանեմին՝ Ֆիրմեն Ժեմյեի կատարմամբ, երբ կրկին ու կրկին խոնրհման էին կանչում Կոկլեն ավագին, որի Սիրանոն անմիջապես ճանաչվեց որպես դերասանի անվերապահ հաղթանակ:
Ի սկզբանե տիկնիկային թատրոնի համար գրված, բայց կենդանի դերասանների կատարմամբ ներկայացված տրագիֆարսի և Սիրանոյի մասին «հերոսական կատակերգության» պատմական հարևանության մեջ, որը տեղակայվել է Լուի XIII դարաշրջանի պալատական-ասպետական աշխարհում, շատ մարգարեություններ կան նաև ժամանակակից արվեստի համար․․․
(Շարունակելի)
.jpg)
