Մինոտավրոսը դեռ ապրում է Ալեքսանդրինյանի լաբիրինթոսում11.13.2013
2010-ի աշնանը բեմադրված Եվգենի Սաֆոնովի «Թագավորներ» պիեսը, պրեմիերայից 3 տարի անց, կրկին մնում է ամենապահանջարկվածներից մեկը, տեղեկացնում է, Սանկտ-Պետերբուրգի Ալեքսանդրինյան թատրոնի պաշտոնական կայքը:
Ներկայացման հիմքում 20-րդ դարի գրականության դասական, արգենտինացի Խուլիո Կորտասարի ստեղծագործությունն է, ինչն էլ իր հերթին հյուսված է մեկ այլ դասական թեմայի՝ հին հունական Մինոտավրոսի մասին լեգենդի հիման վրա:
«Դասականը» հեղինակ է, որին այլևս չեն կարդում, բայց ցիտում են»,- մի առիթով նշել է 20-րդ դարի կինոյի և թատրոնի խոշորագույն գործիչներից մեկը՝ արտիստ և ռեժիսոր, «Օսկարի» և «Ոսկե գլոբուսի» եռակի դափնեկիր Լոուրենս Օլիվյեն:
Պետերբուրգյան թատրոնի ներկայացման առանցքը Մինոտավրոսն է: Հին հունական լեգենդի այդ կերպարը մարդու մարմնով և ցլի գլխով հրեշ էր: Նա ապրում էր Կրետե կղզու լաբիրինթոսում և սնվում էր իր մոտ ուղարկված Աթենացի պատանիներով և աղջիկներով:
Հենց այս հրեշի կերպարն էլ բեմադրության մեջ օգտագործվում է որպես օժանդակ սիմվոլ «արքայական» իշխանության և վախի երկմիասնության մասին մտորելու համար:
Ենթադրելով, թե ով կարող է լինել, լաբիրինթոսի ներսում` արքաները, ակամա, թվացյալ հրեշին օժտում են իրենց բնորոշ վախերով, թուլություններով, ցանկություններով` դրանով իսկ իրենց ներսում ստեղծելով «փոքրիկ մինոտավրոսներ» և պայքարելով նաև դրանց դեմ:
Այդ պայքարն, ի վերջո, վերաճում է սեփական «Էգոյի», սեփական «ես»-ի ազատագրման համար մղվող պայքարի: Սյուժեի ինտրիգը ողջ ընթացքում բաձրացվող հարցն է` ունա ՞կ է արդյոք մարդը բացահայտել իր իրական ցանկությունները, սանձահարել սեփական «հրեշներին»` դրանով իսկ ձեռք բերելով խաղաղություն, թե՞ պայքարն անիմաստ է:
Ավանդության հետ հարազատությունը պահպանելու համար ներկայացման հեղինակները լաբիրինթոսը բեմ բարձրացնելու յուրահատուկ լուծում են գտել` օգտագործելով քառակուսի հայելապատ դեկորացիա, որտեղ հայտնվելով՝ արքաները հանդիպում են այնքան քննարկված սարսափելի հրեշներին` հանձինս իրենց:
2010-ի աշնանը բեմադրված Եվգենի Սաֆոնովի «Թագավորներ» պիեսը, պրեմիերայից 3 տարի անց, կրկին մնում է ամենապահանջարկվածներից մեկը, տեղեկացնում է, Սանկտ-Պետերբուրգի Ալեքսանդրինյան թատրոնի պաշտոնական կայքը:
Ներկայացման հիմքում 20-րդ դարի գրականության դասական, արգենտինացի Խուլիո Կորտասարի ստեղծագործությունն է, ինչն էլ իր հերթին հյուսված է մեկ այլ դասական թեմայի՝ հին հունական Մինոտավրոսի մասին լեգենդի հիման վրա:
«Դասականը» հեղինակ է, որին այլևս չեն կարդում, բայց ցիտում են»,- մի առիթով նշել է 20-րդ դարի կինոյի և թատրոնի խոշորագույն գործիչներից մեկը՝ արտիստ և ռեժիսոր, «Օսկարի» և «Ոսկե գլոբուսի» եռակի դափնեկիր Լոուրենս Օլիվյեն:
Պետերբուրգյան թատրոնի ներկայացման առանցքը Մինոտավրոսն է: Հին հունական լեգենդի այդ կերպարը մարդու մարմնով և ցլի գլխով հրեշ էր: Նա ապրում էր Կրետե կղզու լաբիրինթոսում և սնվում էր իր մոտ ուղարկված Աթենացի պատանիներով և աղջիկներով:
Հենց այս հրեշի կերպարն էլ բեմադրության մեջ օգտագործվում է որպես օժանդակ սիմվոլ «արքայական» իշխանության և վախի երկմիասնության մասին մտորելու համար:
Ենթադրելով, թե ով կարող է լինել, լաբիրինթոսի ներսում` արքաները, ակամա, թվացյալ հրեշին օժտում են իրենց բնորոշ վախերով, թուլություններով, ցանկություններով` դրանով իսկ իրենց ներսում ստեղծելով «փոքրիկ մինոտավրոսներ» և պայքարելով նաև դրանց դեմ:
Այդ պայքարն, ի վերջո, վերաճում է սեփական «Էգոյի», սեփական «ես»-ի ազատագրման համար մղվող պայքարի: Սյուժեի ինտրիգը ողջ ընթացքում բաձրացվող հարցն է` ունա ՞կ է արդյոք մարդը բացահայտել իր իրական ցանկությունները, սանձահարել սեփական «հրեշներին»` դրանով իսկ ձեռք բերելով խաղաղություն, թե՞ պայքարն անիմաստ է:
Ավանդության հետ հարազատությունը պահպանելու համար ներկայացման հեղինակները լաբիրինթոսը բեմ բարձրացնելու յուրահատուկ լուծում են գտել` օգտագործելով քառակուսի հայելապատ դեկորացիա, որտեղ հայտնվելով՝ արքաները հանդիպում են այնքան քննարկված սարսափելի հրեշներին` հանձինս իրենց:
 28.11.jpg)
