Քաղաքակրթական ներուժը կեցության բարձրագույն արժեք է:

Դմիտրի Կռիմովն՝ ըստ Աննա Ֆրանկ անունով հոլանդացի աղջկա

10.09.2024

Ռիգայում «Entracte International» պրոդյուսերական ընկերությունը և պրոդյուսեր Իննա Կրիմովան թողարկել են «Խելագարի գրառումներ» բեմադրությունը, ըստ նույնանուն պիեսի՝ ռուսաստանցի էմիգրանտ արտիստներ Չուլպան Խամատովայի և Մաքսիմ Սուխանովի մասնակցությամբ։

Բեմադրության ռեժիսոր Դմիտրի Կռիմովը պատումը ներկայացնում է որպես անձնական օրագիր։ Նա այն ասես «շարադրում» է իր համար, առանց գեղագրության, ազատ, «թեթև» ձեռագրով։ Նա գրում է հեշտությամբ՝ առանց հետհայաց նետելու ակադեմիական ոճի վրա, առանց ճիշտ/սխալ հատուկ նկատառումների՝, առանց հավերժությունը զարդարելու արվեստագետի հոգին հյուծող ցանկության։ Այդ մասին տեղեկացնում է «Թագլուրը»՝ հղում անելով «oteatre.info»֊ին։

Օրագրի էջերի վրա կան բծեր՝ թափված թեյ, կարմիր գինի, մատնահետքեր, մի էջի անկյունը ծալված է, մի կտոր ինչ-որ տեղ պոկվել է, մեկ այլ տեղ էլ բացակայում է ամբողջական էջը ։ Ահա մի փոքրիկ ծրար, որը կպցված է օրագրին։ Դա ռեժիսորի գաղտնիքն է։ Այն կարելի է զգույշ բացել և նայել: Դրանում թաքցված են հիշողության ուրվական ցավեր, սիրով ու քնքշությամբ լի ապրումներ, որոնց նա նայում է «իր մանկության պատշգամբից»։

Հեղինակին մեղադրելն իր թույլ դրամատուրգիայի համար նույնքան տարօրինակ է, որքան նրան մեղադրելն իր օրագրի համար։ Ըստ Աննա Ֆրանկ անունով հոլանդացի աղջկա, օրագիրը լավագույն նվերն էր իր 13-ամյակի օրը՝ 1942 թվականի հունիսի 12-ին:

Չուլպան Խամատովան տղամարդու սպիտակ վերնաշապիկը արագ ծածկում է կարերով։ Նա շարժվում է դեռահասի պես՝ բոլոր կողմերից իմպուլսիվ գրելով հենց իր զուգընկերոջ՝ Մաքսիմ Սուխանովի վրա։ Նա ուրախությամբ թվարկում է նվերները՝ մի փունջ վարդեր և երկու փունջ պիոն, կապույտ վերնաշապիկ, սեղանի խաղ, մի շիշ խաղողի հյութ, մի բանկա սերուցք, 2,5 գուլդեն և երկու գրքի կտրոն, շատ քաղցրավենիք, մայրիկի պատրաստած ելակի տորթ, նամակ տատիկից, գլուխկոտրուկ Հելենայի մորաքրոջից և գեղեցիկ կրծքանշան ՝մորաքույր Ստեֆանիից...

Իսկ այդ նույն պահին բեմի երկայնքով ձգված էկրանի վրա ցուցադրվում է Ֆրանկների բնակարանում տեղի ունեցող խուզարկության տեսարան։ «Խելագարի գրառումները» պիեսում ֆիլմը ևս մեկ խաղային և բեմական իրականությունն է: Հանդիսատեսը տեսնում է հին կահույքով լցված սենյակներ, փոքրիկ խոհանոց, որտեղ թատերական առօրյայից հոգնած Մաքսիմ Սուխանովը ձու է տապակում։ Էկրանին դերասանները փոխում են իրենց հագուստները բեմական կերպարների զգեստներով։ Նրանք գուցե և երբեք չեն խաղացել այս դերերը կամ, գուցե, այս ամենը եղել է մեկ անգամ և հիմա միայն թույլ առկայծում է պրոֆեսիոնալ հիշողության մեջ: Յուրաքանչյուր տեսարան՝ Ռոմեո և Ջուլիետ, Անտիգոնե և Կրեոն, ինչ-որ վրիպակներ, կակտուսներ, տիկնիկներ և այլն, մենակությունից, հուսահատությունից և դատարկությունից թաքնվելու փորձ է՝ Ժամանակից ու տարածությունից դուրս մնացած թատերական թափառաշտջիկների փորձ։

«Խելագարի գրառումներ»֊ում վարպետորեն փոխազդում են ոչ միայն երկու բեմական իրականությունները՝ կինոն և կենդանի դերասանները, հումորը և դրաման, այլև այստեղ սերտորեն միաձուլված են. ռեժիսորի գեղարվեստական ​​և մարդկային «ես»-ը և իր անձի և մարդկային ճակատագրի մասին պատմող երկու արտիստական անհատականությունները, որոնք խոսում են ժամանակի և իրենց մասին, և այս մասնագիտության անեծքի մասին։ Այն թափանցում է բոլորի մեջ, անկախ այն բանից դերասանը անանու՞ն է , թե՞, իսկական աստղ:







Լուսանկարն՝ ըստ հղման աղբյուրի։


    Մշակույթը նվիրյալի գործ է, իսկ մշակույթի նվաճումներին հանրությանը ծանոթացնելը քաղաքացիական պարտք: Թղթակցեք «Թագլուր» կայքին;

    Հեռ.: 099.31.74.60
    էլ. Փոստ: taglur@yahoo.com

    Դիտվել է 54 անգամ