Յու. Բուտուսով. «Նայել հանդիսատեսի բիբերին»06.20.2016
Մերձմոսկվայի Զվենիգորոդ քաղաքում Ռուսաստանի թատերական գործիչների միության նախաձեռնությամբ 2016թ.-ի հունիսին կազմակերպված 10-րդ միջազգային ամառային թատերական դպրոցում մասնագիտական պրակտիկան զարգացնելու հավաքված երիտասարդների հետ հանդիպել է նաև «Լենսովետի» թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Յուրի Բուտուսովը: :
Այդ հանդիպման ընթացքում ռեժիսորի արտահայտած առավել հետաքրքրական մտքերի սղագրությունը ներկայացնում է «Թագլուրը», հղում անելով «teatral-online.ru»-ին:
Ռուսական թատրոնի յուրահատկության մասին
Այն մեծ թատրոն է: Ռուսական թատրոնում կա տաճարայնություն: Դա յուրահատուկ բան է, որը հատուկ է միայն մեզ:
Թատրոնի իմաստի մասին
Թատրոնում կա ինչ-որ գաղտնիք, հանելուկ՝ դահլիճի և բեմի միջև: Այդ գաղտնիքին հասու լինելու, դահլիճի հետ միասնական լինելու և ինքդ քեզ հարազատ լինելու զգացողություն ունենալու հնարավորություն՝ ահա այն, ինչ տալիս է ինձ թատրոնը:
Կյանքում ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է, և գրեթե անհնար է ինքդ քեզ արտահայտելը: Թատրոնն այն տեղն է, որտեղ դա անելը հեշտ է, կամ, ծայրահեղ դեպքում, հնարավոր է: Դա ուժգնացված էներգիայի, ազնվության, անկեղծության գոտի է: Դա ավելին է, քան երջանկությունը: Դա իմ համար բացազատվելու հնարավորություն է: Դահլիճ է գալիս ինչ-որ մի իսկական բանի հաղորդագրություն, և այդ պահին ծնվում է ինչ-որ մի անհավանական բան: Հենց դրա մեջ էլ ամփոփվում է թատրոնի իմաստը: Ուրիշ ոչինչ չկա:
Ստեղծագործական կասկածների մասին
Կասկածները առաջանում են ամեն անգամ, երբ ավարտում ես ներկայացում պատրաստելը: Երբ այն հաջողված է, դու մտածում ես. «Վերջ առավելն անհնար է, որովհետև ավելի լավը չի ստացվի, պետք է այստեղից չքանալ»: Երբ վատն է, մտածում ես, որ դու ոչ մի բանի համար պիտանի չես և պետք է մասնագիտությունդ փոխես: Այդ առումով դերասան լինելն ավելի հեշտ է, քան՝ ռեժիսոր:
Ժամանակակից թատրոնի մասին
Թատրոնը ենթաբաժանվում է կենդանիի և ոչ կենդանիի: Եվ, ինչպես թվում է ինձ, ժամանակակից թատրոնում բաբախում են կենդանի հոսանքներ. Այն հետաքրքիր է, բազմազան շատ բաներ կան, դերասանների ու ռեժիսորների համար՝ մեծ հնարավորություններ: Ժամանակակից թատրոնն արձագանքում է կյանքին, սոցիալական, քաղաքական իրադարձություններին և, որ ամենակարևորն է, մարդկային իրադարձություններին: 15 տարի առաջ տեղի ունեցավ լուրջ անկում: Սակայն թատրոնը զարգանում էր երկրի հետ միասին: Եվ ահա, անսպասելիորեն բացվեցին դռները և թատրոնում ի հայտ եկան բազմազան և շատ հետքրքրական բաներ:
միտումների մասին
Ռեժիսորները նոր կապ են փնտրում հանդիսասրահի հետ : Օրինակ, վերջերս ես դիտեցի Սերգեյ Վասիլևիչ Ժենովաչի նոր ներկայացումը՝ ըստ Վիկտոր Նեկրասովի արձակի: Այնտեղ հանդիսատեսներն, ուղղակի շատ կիպ, նստում են մահճակալի շուրջ, որի վրա պառկած է դերասանուհին: Սա այսպիսի մի փորձ է՝ նայել հանդիսատեսի բիբերին: Բայց դա իմ համար անպատկառ ցուցադրություն չի, այլ արդեն կայացած կառուցվածքները քանդելու, հանդիսատեսի ուղեղը բացելու փորձ: Որպեսզի «ոչ թե դերասանը խաղա, այլ հանդիսատեսը դիտի», որպեսզի մենք միասին հայտնվենք միևնույն դաշտում: Որովհետև արդեն անհնար է նայել մարդկանց հագուստների մեջ, որոնք բեմի վրա ինչ-որ բան են արտահայտում: Անտանելի է լսելը հնագույն, բրդով պատված ինտոնացիաներ: Դա կիսամեռ ամեն ինչն է:
Պիես փնտրելու մասին
Մենք չենք պիեսը գտնում, այլ պիեսն է գտնում մեզ: Իհարկե, դու դրա համար ես կարդում, սովորում, իսկ հետո, ինչ-որ պահի, այն ներթափանցում է քո մեջ: Ամենագլխավորը կյանքի ապրված զգացում ունենալն է, կանխազգացումը, տեսնելու, լսելու ունակությունը: Դրա համար ես որևէ հատուկ բանալի չունեմ:
Այն պիեսների մասին, որոնք դուր չեն գալիս
Երբեք պետք չի բեմադրել այն, ինչը որ չես ցանկանում: Եր-բեք: Դրանից ոչինչ չի ստացվի: Դա ինքնախաբեություն է: Իհարկե, երբեմն ստիպված ես լինում քեզնից ոչ լրիվ կախված որոշումներ կայացնել: Լինում է այնպես, որ հոգնում ես և սկսում ես ձեռքերդ գցել ամեն ինչի: Տնօրենները ճնշում են, դու պիտի որքան հնարավոր է արագ պիտի պատասխան տաս, ընկնում ես լճացման մեջ, շրջապատում գտնվողներին հարցեր ես սկսում տալ... Բայց ավելի լավ է չխաբել ինքդ քեզ և շրջապատին:
Խաղացանկի ընտրությունը
Պիեսն ընտրելով, դու կարգավորում ես քո և թատրոնի կյանքը: Դա իմաստ ձևավորող հարց է և ոչ բոլորովին կոմմերցիոն-գեղարվեստական: Ես արդեն 5 տարի փորձում եմ ղեկավարել թատրոնը, ձգտում եմ յուրացնել պիեսի ընտրության արվեստը և կառուցել իմ գիծը: Այսօր շատ քիչ թատրոններ են մնացել որոնք իրենցից ներկայացնում են գեղարվեստական ամբողջութուն: Հսկայական է պատահական, անտրեպրիզային թատրոնների թիվը, , որոնք, ճիշտն ասած, թատրոններ չեն հանդիսանում: Առանց հարաբերվելու որակի հետ, դրանք պարզապես ինչ-որ մարդկանց պատահական համագործակցություններ են: Մեծատառով թատրոնի հետ, որպես Ռուսաստանում առավել կարևոր տեղերից մեկի, դա ոչ մի առնչություն չունի:
Ապագա բեմադրությունների մասին
Ես մի տետր ունեմ, որտեղ գրառված են պիեսներ, որոնք ես պետք է անեմ իմ կյանքի ընթացքում: Այդ պլանը ես կազմել եմ շատ վաղուց, և այդ պիեսների թիվը ավելի է պակասում: Օրինակ ես երազում եմ բեմադրել «Բալենու այգին»: Սակայն դեռ չի դասավորվում, քանի որ, ինչպես ասացի, պիեսն է մեզ գտնում:
Պիեսի ճանաչելու բանալին
Պիեսը հասկանալու բանալին գտնվում է փորձերի մեջ: Իհարկե, ինչ-որ բան ծնվում է նախօրոք: Կան ինչ-որ սևագրեր, կտորտանքներ: Սակայն ես այն ռեժիսորը չեմ, ով գալիս ու ասում է. «Ներկայացումը պետք է տևի 1ժամ 34 րոպե»: Գուցե դա իմ հիմնախնդիրն է, սակայն ես պետք է կապի մեջ մտնեմ դերասանների հետ, հասկանամ նրանց, տարալուծվեմ նրանց մեջ կամ նրանց տարալուծեմ իմ մեջ: Եվ արդյունքում մշակեմ ինչ-որ ընդհանուր ըմբռնումներ: Իսկ դրա համար անհրաժեշտ են փորձերը, միայն փորձերը:
Դերասանի իդեալական որակների մասին
Իմ համար դերասանի մեջ եղած ամենալավը ճշմարտության զգացողությունն է:Սա դատարկ ձևակերպում չի, որովհետև ճշմարտության զգացումը ժամանակի ընթացքում և տարածության հետ փոփոխվում է: Ասենք, մեծ ներկայացումները, որոնք եղել են 20 տարի առաջ, այսօր տեսագրված ձևի մեջ թվում են սարսափելի խաղարկում, արհեստական ձայներով ինչ-որ հիմարություն: Իսկ այն ժամանակ դա թվում էր ճշմարտության անհավանական բացահատում:
Երկրորդը, դա իմպրովիզ անելու դերասանի ունակությունն է, ռեժիսորի պրովակացիային վայրկենական արձագանքելու ունակությունը, իսկ եթե նա կարողանում է ինչ-որ պահի նախաձեռնությունը ստանձնել, ապա դա ուղղակի հիանալի է: Այդ իսկ պատճառով իմ համար կարևոր է էտյուդային մեթոդը: Էտյուդը որպես իմպրովիզացիա կատարելու ունակություն չի հանդիսանում դերասանական վարպետության սկզբնական դաս, այլ դրա գրեթե բարձրագույն կետն է:
Երրորդը, դերասանը պետք է ունակ լինի հավատալ և վարակվել ռեժիսորի մտահղացմամբ, որովհետև ոչ միշտ է, որ այն, ինչը ասում է ռեժիսորը, հիմարություն է: Դերասանը, որը հավատում է, որ ռեժիսորի առաջարկները միայն հիմարություններ չեն, նույնիսկ, երբ դրանք դեռ անհասկանալի են և ինչ-որ մի բանի են հասցնելու, թանկ արժի:
Եվ վերջինը, դա նվիրվածությունն է և թատրոնի նկատմամբ հավատն է, որպես կյանքի գործը հանդիսացող ինստիտուտի, որը չի չափվում ոչնչով: Այնպես որ եկեք պայմանավորվենք ափին, որ եթե նստել ենք այս նավակ, ապա պետք է լողանք ու մահանանք միասին: Դուրս ցատկել արդեն չի կարելի:
Ավագ սերնդի մասին
Ավագ սերնդի դերասանները, գրեթե բոլորը, ցանկանում են, չգիտես ինչու, մնալ անցյալում: Կան այնպիսիք, ով հասկանում է, որ անցյալում մնալով՝ իրենք իրենց միայն վատություն են անում: Սակայն այդպիսիք քիչ են: Եվ դա ռուսական թատրոնի համար հիմնախնդիր է: Սկզբում ես ձեռքերս թափահարում էի, կոչ էի անում սթափվել, սակայն հետո հասկացա, չեն ցանկանում, դե ուրեմն հարկավոր չի: Որպեսզի լուծվի այդ հիմնախնդիրը, ես ձգտում եմ հրավիրել այլ ռեժիսորների, անպայման այդ դերասաններին դերեր եմ տալիս, որովհետև արտիստները պետք է խաղան: Եվ եթե նա իր կյանքի 30 տարին նվիրել է թատրոնին, ես չեմ կարող նրան ասել. «Հեռացեք»:
Ներկայացումների հեղինակի մասին
Ես էգոիստորեն և բացարձակ ավտորիտար կերպով կարծում եմ, որ ներկայացման հեղինակը ռեժիսորն է: Ոչ մի բան հնարավոր չի առանց իմ համաձայնության: Ես ասում եմ՝ սա պետք է խաղալ, իսկ այն պետք է ձևավորի տարածություն: Սկսվում են տարաձայնություններ, որոնք շուտով ռեժիսորի և դերասանների մեջ վերաճում են կոնֆլիկտների: Դերասաններից ինչ-որ մեկը իրեն համարում է հեղինակ և... սկսվում է լիակատար փլզումը:
Քննադատության մասին
Լինում է, որ քո մասին կարդում ես ինչ-որ մի կեղտոտություն և հետո գիշերը լաց ես լինում: Սակայն առավոտյան արթնանում ես ու կրկին գնում թատրոն: Այսպիսի հարվածներին դիմանալը նույնպես մտնում է մասնագիտության մեջ, իմիջիայլոց:
Պատրաստի ներկայացման սրբագրման մասին
Սրբագրումները միշտ չափազանց շատ են: Կոնստանտին Արկադևիչ Ռայկինը առաջին երկու տարիներին դա չափազանց չէր սիրում, սակայն հետո նրան նույնպես դա դուր եկավ: Եվ հիմա, եթե ես գալիս եմ և ոչինչ չեմ փոխում, ապա նրա դեմքը զարմանքից ձգվում է. ,Ինչ է պատահել, ինչ-որ բան այնպես չի՞, տրամադրությունդ վա՞տ է»: Իրականում նման անհանգստությունը, ի մասնավորի, արդար է, քանի որ սրբագրումների բացակայությունը նշանակում է, որ կորչում է իմ հետաքրքրությունը: Իսկ ընդհանրապես, ես սիրում եմ կատարել փոփոխություններ, որովհետև բեմադրությանը վերաբերվում եմ ինչպես կենդանի երևույթի, որը փոփոխվում է ինձ հետ միասին:
Կամերային բեմի մասին
Չեմ սիրում կամերային բեմը: Առաջին երկու բեմադրությունները ես արել եմ փոքր բեմերում, իսկ հետո դա ինչ-որ ձևով ձանձրացրեց: Ինձ դուր են գալիս մեծ տարածությունները, որովհետև դրանցում աշխատելը ավելի բարդ է և հետաքրքիր: Հիշում եմ, երբ ես բեմադրություն էի պատրաստում Ալեքսանդրինյան թատրոնում, դուրս եկա բեմ (Երբեք դա չեմ մոռանա) և դա երջանկության վայրկյան էր: Ես փոքր եմ, բայց այդ բեմի վրա ես դարձա հսկայական:
Աշխարհը փոխելու թատրոնի հնարավորության մասին
Գլոբալ առումով թատրոնը, թերևս, աշխարհը չի փոխի: Ներկայացումից հետո քաղաքական կարգը չի փոխվի: Սակայն ջուրը քար է հղկում և անձամբ ինձ թատրոնը փոխում է: Օրինակ, Կոնստանտին Ռայկինի կատարմամբ «Խաղաղություն քո տանը» ներկայացումը նայելուց հետո ես գնացի տուն և սկսեցի ֆիզիկական ձգումներ կատարել:
Թատրոնի քաղաքական կոռեկտության մասին
Թատրոնը պետք է լինի ընդդիմության մեջ: Ինչ նշանակություն ունի, որ մեզ ֆինանսավորում են: Դա զզվելի մի արտահայտություն է. «Քանի որ դուք ներկայացումներ եք պատրաստում հարկատուների փողերով, դուք պետք է ծառայեք պետությանը»: Ինչու՞ հանկարծ այդպես: Պետությունը պետք է մեզ ծառայություն մատուցի: Ես նույնպես հարկատու եմ: Իսկ ինձ ո՞վ պետք է ծառայություն մատուցի: Ես ցանկանում եմ դիտել ազատ արվեստ: Դա պետության պարտականությունն է՝ վճարել դերասաններին, ռեժիսորներին և թատրոններին: «Մենք չպետք է ֆինանսավորենք հեղինակային կինոն»,- ասում են մեզ: Եթե չլինի հեղինակային կինո, ապա ոչ մի տեսակի կինո, ընդհանրապես, չի լինի: Արվեստը չի զարգանա: Իսկ դուք այնտեղ ինչ-որ անօգտակար բլոքբաստերներ եք նկարահանում: «Տվեք մեզ ճիշտ Պուշկին»: Նստած են ինչ-որ մարդիկ, որոնք գիտեն, թե ինչպիսի Պուշկինն է ճիշտ... Դա պարզ է հրեշավորության աստիճանի: Բայց ես կարծում եմ, որ ուշ թե՝ շուտ, սրա վերջը կգա: Չէ՞ որ գոյություն ունի առողջ բանականություն:
Մերձմոսկվայի Զվենիգորոդ քաղաքում Ռուսաստանի թատերական գործիչների միության նախաձեռնությամբ 2016թ.-ի հունիսին կազմակերպված 10-րդ միջազգային ամառային թատերական դպրոցում մասնագիտական պրակտիկան զարգացնելու հավաքված երիտասարդների հետ հանդիպել է նաև «Լենսովետի» թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Յուրի Բուտուսովը: :
Այդ հանդիպման ընթացքում ռեժիսորի արտահայտած առավել հետաքրքրական մտքերի սղագրությունը ներկայացնում է «Թագլուրը», հղում անելով «teatral-online.ru»-ին:
Ռուսական թատրոնի յուրահատկության մասին
Այն մեծ թատրոն է: Ռուսական թատրոնում կա տաճարայնություն: Դա յուրահատուկ բան է, որը հատուկ է միայն մեզ:
Թատրոնի իմաստի մասին
Թատրոնում կա ինչ-որ գաղտնիք, հանելուկ՝ դահլիճի և բեմի միջև: Այդ գաղտնիքին հասու լինելու, դահլիճի հետ միասնական լինելու և ինքդ քեզ հարազատ լինելու զգացողություն ունենալու հնարավորություն՝ ահա այն, ինչ տալիս է ինձ թատրոնը:
Կյանքում ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է, և գրեթե անհնար է ինքդ քեզ արտահայտելը: Թատրոնն այն տեղն է, որտեղ դա անելը հեշտ է, կամ, ծայրահեղ դեպքում, հնարավոր է: Դա ուժգնացված էներգիայի, ազնվության, անկեղծության գոտի է: Դա ավելին է, քան երջանկությունը: Դա իմ համար բացազատվելու հնարավորություն է: Դահլիճ է գալիս ինչ-որ մի իսկական բանի հաղորդագրություն, և այդ պահին ծնվում է ինչ-որ մի անհավանական բան: Հենց դրա մեջ էլ ամփոփվում է թատրոնի իմաստը: Ուրիշ ոչինչ չկա:
Ստեղծագործական կասկածների մասին
Կասկածները առաջանում են ամեն անգամ, երբ ավարտում ես ներկայացում պատրաստելը: Երբ այն հաջողված է, դու մտածում ես. «Վերջ առավելն անհնար է, որովհետև ավելի լավը չի ստացվի, պետք է այստեղից չքանալ»: Երբ վատն է, մտածում ես, որ դու ոչ մի բանի համար պիտանի չես և պետք է մասնագիտությունդ փոխես: Այդ առումով դերասան լինելն ավելի հեշտ է, քան՝ ռեժիսոր:
Ժամանակակից թատրոնի մասին
Թատրոնը ենթաբաժանվում է կենդանիի և ոչ կենդանիի: Եվ, ինչպես թվում է ինձ, ժամանակակից թատրոնում բաբախում են կենդանի հոսանքներ. Այն հետաքրքիր է, բազմազան շատ բաներ կան, դերասանների ու ռեժիսորների համար՝ մեծ հնարավորություններ: Ժամանակակից թատրոնն արձագանքում է կյանքին, սոցիալական, քաղաքական իրադարձություններին և, որ ամենակարևորն է, մարդկային իրադարձություններին: 15 տարի առաջ տեղի ունեցավ լուրջ անկում: Սակայն թատրոնը զարգանում էր երկրի հետ միասին: Եվ ահա, անսպասելիորեն բացվեցին դռները և թատրոնում ի հայտ եկան բազմազան և շատ հետքրքրական բաներ:
միտումների մասին
Ռեժիսորները նոր կապ են փնտրում հանդիսասրահի հետ : Օրինակ, վերջերս ես դիտեցի Սերգեյ Վասիլևիչ Ժենովաչի նոր ներկայացումը՝ ըստ Վիկտոր Նեկրասովի արձակի: Այնտեղ հանդիսատեսներն, ուղղակի շատ կիպ, նստում են մահճակալի շուրջ, որի վրա պառկած է դերասանուհին: Սա այսպիսի մի փորձ է՝ նայել հանդիսատեսի բիբերին: Բայց դա իմ համար անպատկառ ցուցադրություն չի, այլ արդեն կայացած կառուցվածքները քանդելու, հանդիսատեսի ուղեղը բացելու փորձ: Որպեսզի «ոչ թե դերասանը խաղա, այլ հանդիսատեսը դիտի», որպեսզի մենք միասին հայտնվենք միևնույն դաշտում: Որովհետև արդեն անհնար է նայել մարդկանց հագուստների մեջ, որոնք բեմի վրա ինչ-որ բան են արտահայտում: Անտանելի է լսելը հնագույն, բրդով պատված ինտոնացիաներ: Դա կիսամեռ ամեն ինչն է:
Պիես փնտրելու մասին
Մենք չենք պիեսը գտնում, այլ պիեսն է գտնում մեզ: Իհարկե, դու դրա համար ես կարդում, սովորում, իսկ հետո, ինչ-որ պահի, այն ներթափանցում է քո մեջ: Ամենագլխավորը կյանքի ապրված զգացում ունենալն է, կանխազգացումը, տեսնելու, լսելու ունակությունը: Դրա համար ես որևէ հատուկ բանալի չունեմ:
Այն պիեսների մասին, որոնք դուր չեն գալիս
Երբեք պետք չի բեմադրել այն, ինչը որ չես ցանկանում: Եր-բեք: Դրանից ոչինչ չի ստացվի: Դա ինքնախաբեություն է: Իհարկե, երբեմն ստիպված ես լինում քեզնից ոչ լրիվ կախված որոշումներ կայացնել: Լինում է այնպես, որ հոգնում ես և սկսում ես ձեռքերդ գցել ամեն ինչի: Տնօրենները ճնշում են, դու պիտի որքան հնարավոր է արագ պիտի պատասխան տաս, ընկնում ես լճացման մեջ, շրջապատում գտնվողներին հարցեր ես սկսում տալ... Բայց ավելի լավ է չխաբել ինքդ քեզ և շրջապատին:
Խաղացանկի ընտրությունը
Պիեսն ընտրելով, դու կարգավորում ես քո և թատրոնի կյանքը: Դա իմաստ ձևավորող հարց է և ոչ բոլորովին կոմմերցիոն-գեղարվեստական: Ես արդեն 5 տարի փորձում եմ ղեկավարել թատրոնը, ձգտում եմ յուրացնել պիեսի ընտրության արվեստը և կառուցել իմ գիծը: Այսօր շատ քիչ թատրոններ են մնացել որոնք իրենցից ներկայացնում են գեղարվեստական ամբողջութուն: Հսկայական է պատահական, անտրեպրիզային թատրոնների թիվը, , որոնք, ճիշտն ասած, թատրոններ չեն հանդիսանում: Առանց հարաբերվելու որակի հետ, դրանք պարզապես ինչ-որ մարդկանց պատահական համագործակցություններ են: Մեծատառով թատրոնի հետ, որպես Ռուսաստանում առավել կարևոր տեղերից մեկի, դա ոչ մի առնչություն չունի:
Ապագա բեմադրությունների մասին
Ես մի տետր ունեմ, որտեղ գրառված են պիեսներ, որոնք ես պետք է անեմ իմ կյանքի ընթացքում: Այդ պլանը ես կազմել եմ շատ վաղուց, և այդ պիեսների թիվը ավելի է պակասում: Օրինակ ես երազում եմ բեմադրել «Բալենու այգին»: Սակայն դեռ չի դասավորվում, քանի որ, ինչպես ասացի, պիեսն է մեզ գտնում:
Պիեսի ճանաչելու բանալին
Պիեսը հասկանալու բանալին գտնվում է փորձերի մեջ: Իհարկե, ինչ-որ բան ծնվում է նախօրոք: Կան ինչ-որ սևագրեր, կտորտանքներ: Սակայն ես այն ռեժիսորը չեմ, ով գալիս ու ասում է. «Ներկայացումը պետք է տևի 1ժամ 34 րոպե»: Գուցե դա իմ հիմնախնդիրն է, սակայն ես պետք է կապի մեջ մտնեմ դերասանների հետ, հասկանամ նրանց, տարալուծվեմ նրանց մեջ կամ նրանց տարալուծեմ իմ մեջ: Եվ արդյունքում մշակեմ ինչ-որ ընդհանուր ըմբռնումներ: Իսկ դրա համար անհրաժեշտ են փորձերը, միայն փորձերը:
Դերասանի իդեալական որակների մասին
Իմ համար դերասանի մեջ եղած ամենալավը ճշմարտության զգացողությունն է:Սա դատարկ ձևակերպում չի, որովհետև ճշմարտության զգացումը ժամանակի ընթացքում և տարածության հետ փոփոխվում է: Ասենք, մեծ ներկայացումները, որոնք եղել են 20 տարի առաջ, այսօր տեսագրված ձևի մեջ թվում են սարսափելի խաղարկում, արհեստական ձայներով ինչ-որ հիմարություն: Իսկ այն ժամանակ դա թվում էր ճշմարտության անհավանական բացահատում:
Երկրորդը, դա իմպրովիզ անելու դերասանի ունակությունն է, ռեժիսորի պրովակացիային վայրկենական արձագանքելու ունակությունը, իսկ եթե նա կարողանում է ինչ-որ պահի նախաձեռնությունը ստանձնել, ապա դա ուղղակի հիանալի է: Այդ իսկ պատճառով իմ համար կարևոր է էտյուդային մեթոդը: Էտյուդը որպես իմպրովիզացիա կատարելու ունակություն չի հանդիսանում դերասանական վարպետության սկզբնական դաս, այլ դրա գրեթե բարձրագույն կետն է:
Երրորդը, դերասանը պետք է ունակ լինի հավատալ և վարակվել ռեժիսորի մտահղացմամբ, որովհետև ոչ միշտ է, որ այն, ինչը ասում է ռեժիսորը, հիմարություն է: Դերասանը, որը հավատում է, որ ռեժիսորի առաջարկները միայն հիմարություններ չեն, նույնիսկ, երբ դրանք դեռ անհասկանալի են և ինչ-որ մի բանի են հասցնելու, թանկ արժի:
Եվ վերջինը, դա նվիրվածությունն է և թատրոնի նկատմամբ հավատն է, որպես կյանքի գործը հանդիսացող ինստիտուտի, որը չի չափվում ոչնչով: Այնպես որ եկեք պայմանավորվենք ափին, որ եթե նստել ենք այս նավակ, ապա պետք է լողանք ու մահանանք միասին: Դուրս ցատկել արդեն չի կարելի:
Ավագ սերնդի մասին
Ավագ սերնդի դերասանները, գրեթե բոլորը, ցանկանում են, չգիտես ինչու, մնալ անցյալում: Կան այնպիսիք, ով հասկանում է, որ անցյալում մնալով՝ իրենք իրենց միայն վատություն են անում: Սակայն այդպիսիք քիչ են: Եվ դա ռուսական թատրոնի համար հիմնախնդիր է: Սկզբում ես ձեռքերս թափահարում էի, կոչ էի անում սթափվել, սակայն հետո հասկացա, չեն ցանկանում, դե ուրեմն հարկավոր չի: Որպեսզի լուծվի այդ հիմնախնդիրը, ես ձգտում եմ հրավիրել այլ ռեժիսորների, անպայման այդ դերասաններին դերեր եմ տալիս, որովհետև արտիստները պետք է խաղան: Եվ եթե նա իր կյանքի 30 տարին նվիրել է թատրոնին, ես չեմ կարող նրան ասել. «Հեռացեք»:
Ներկայացումների հեղինակի մասին
Ես էգոիստորեն և բացարձակ ավտորիտար կերպով կարծում եմ, որ ներկայացման հեղինակը ռեժիսորն է: Ոչ մի բան հնարավոր չի առանց իմ համաձայնության: Ես ասում եմ՝ սա պետք է խաղալ, իսկ այն պետք է ձևավորի տարածություն: Սկսվում են տարաձայնություններ, որոնք շուտով ռեժիսորի և դերասանների մեջ վերաճում են կոնֆլիկտների: Դերասաններից ինչ-որ մեկը իրեն համարում է հեղինակ և... սկսվում է լիակատար փլզումը:
Քննադատության մասին
Լինում է, որ քո մասին կարդում ես ինչ-որ մի կեղտոտություն և հետո գիշերը լաց ես լինում: Սակայն առավոտյան արթնանում ես ու կրկին գնում թատրոն: Այսպիսի հարվածներին դիմանալը նույնպես մտնում է մասնագիտության մեջ, իմիջիայլոց:
Պատրաստի ներկայացման սրբագրման մասին
Սրբագրումները միշտ չափազանց շատ են: Կոնստանտին Արկադևիչ Ռայկինը առաջին երկու տարիներին դա չափազանց չէր սիրում, սակայն հետո նրան նույնպես դա դուր եկավ: Եվ հիմա, եթե ես գալիս եմ և ոչինչ չեմ փոխում, ապա նրա դեմքը զարմանքից ձգվում է. ,Ինչ է պատահել, ինչ-որ բան այնպես չի՞, տրամադրությունդ վա՞տ է»: Իրականում նման անհանգստությունը, ի մասնավորի, արդար է, քանի որ սրբագրումների բացակայությունը նշանակում է, որ կորչում է իմ հետաքրքրությունը: Իսկ ընդհանրապես, ես սիրում եմ կատարել փոփոխություններ, որովհետև բեմադրությանը վերաբերվում եմ ինչպես կենդանի երևույթի, որը փոփոխվում է ինձ հետ միասին:
Կամերային բեմի մասին
Չեմ սիրում կամերային բեմը: Առաջին երկու բեմադրությունները ես արել եմ փոքր բեմերում, իսկ հետո դա ինչ-որ ձևով ձանձրացրեց: Ինձ դուր են գալիս մեծ տարածությունները, որովհետև դրանցում աշխատելը ավելի բարդ է և հետաքրքիր: Հիշում եմ, երբ ես բեմադրություն էի պատրաստում Ալեքսանդրինյան թատրոնում, դուրս եկա բեմ (Երբեք դա չեմ մոռանա) և դա երջանկության վայրկյան էր: Ես փոքր եմ, բայց այդ բեմի վրա ես դարձա հսկայական:
Աշխարհը փոխելու թատրոնի հնարավորության մասին
Գլոբալ առումով թատրոնը, թերևս, աշխարհը չի փոխի: Ներկայացումից հետո քաղաքական կարգը չի փոխվի: Սակայն ջուրը քար է հղկում և անձամբ ինձ թատրոնը փոխում է: Օրինակ, Կոնստանտին Ռայկինի կատարմամբ «Խաղաղություն քո տանը» ներկայացումը նայելուց հետո ես գնացի տուն և սկսեցի ֆիզիկական ձգումներ կատարել:
Թատրոնի քաղաքական կոռեկտության մասին
Թատրոնը պետք է լինի ընդդիմության մեջ: Ինչ նշանակություն ունի, որ մեզ ֆինանսավորում են: Դա զզվելի մի արտահայտություն է. «Քանի որ դուք ներկայացումներ եք պատրաստում հարկատուների փողերով, դուք պետք է ծառայեք պետությանը»: Ինչու՞ հանկարծ այդպես: Պետությունը պետք է մեզ ծառայություն մատուցի: Ես նույնպես հարկատու եմ: Իսկ ինձ ո՞վ պետք է ծառայություն մատուցի: Ես ցանկանում եմ դիտել ազատ արվեստ: Դա պետության պարտականությունն է՝ վճարել դերասաններին, ռեժիսորներին և թատրոններին: «Մենք չպետք է ֆինանսավորենք հեղինակային կինոն»,- ասում են մեզ: Եթե չլինի հեղինակային կինո, ապա ոչ մի տեսակի կինո, ընդհանրապես, չի լինի: Արվեստը չի զարգանա: Իսկ դուք այնտեղ ինչ-որ անօգտակար բլոքբաստերներ եք նկարահանում: «Տվեք մեզ ճիշտ Պուշկին»: Նստած են ինչ-որ մարդիկ, որոնք գիտեն, թե ինչպիսի Պուշկինն է ճիշտ... Դա պարզ է հրեշավորության աստիճանի: Բայց ես կարծում եմ, որ ուշ թե՝ շուտ, սրա վերջը կգա: Չէ՞ որ գոյություն ունի առողջ բանականություն:
