Ի. Օբոլդինա. «Թատրոնը այնքան տուն չէ, որքան` լեզու»07.02.2018
«Երբ աշխատում ես տարբեր թատրոններում, ուրեմն ունես ընտրության ազատություն: Բայց կա նաև մեդալի մյուս կողմը՝ կա նաև քեզ ընտրելու կամ չընտրելու ազատությունը: Դու պետք է վստահ լինես, որ անհրաժեշտ ես այդ կոնկրետ թատրոնին: Թատրոնը այնքան տուն չէ, որքան` լեզու»,- օրերս ռուսական «Իզվեստիա» թերթին տված հարցազրույցում ասել է ազատ դերասանուհի Ինգա Օբոլդինան, որն այսօր համարվում է ռուսական թատրոններում և կինոյում առավել շատ պահանջարկված արտիստուհիներից մեկը:
Թատրոնը համեմատելով լեզվի հետ, Օբոլդինան դա հիմնավորում է, օրինակ, այն հանգամանքով, որ երբեք հնարավոր չէ շփոթել հոգեբանական թատրոնը, ասենք, փորձարարականի հետ և այլն:
Դրանք միանգամայն տարբեր լեզուներ են:
Նա անկեղծորեն խոստովանել է, որ անընդհատ խոսել նույն լեզվով իր համար ձանձրալի է և ինքը ցանկանում է փորձել տարբեր թատերական լեզուներ: Իսկ դրա համար պետք է լինել «լավ պատրաստված թատերական օրգանիզմ»,- ասում է նա և ավելացնում, որ դժվարությունը հենց դրանում է:
Դերասանուհին այն կարծիքին է, որ չի կարելի վախենալ զրոյից սկսելուց և քեզ համար արմատականորեն անսովոր նորը փորձելուց: Նոր բացահայտված եզրերը պետք կգան ամենուր նաև թատրոնում և կինոյում:
Ինգա Օբոլդինան իր մեջ սրբորեն է կրում այն մասնագիտական փորձառությունը, որը իրեն բաժին է հասել «Պյոտր Ֆոմենկոյի լաբորատորի» թատրոնից: Այս միջավայրը և լեզուն նա իր համար համարում է կամերտոն, որը ճաշակով և ձևով կարծում է, որ լավագույնն է:
«Ամենից սարսափելի թատրոնը դա ձանձրալի թատրոնն է»,- ասուիմ է արտիստուհին:
Ըստ նրա թատրոնը կարող է լինել ցանկացած ձևի, բայց ոչ ձանձրալի և ոչ՝ ոչ ստեղծագործական: Նա հիշում է Պյոտր Ֆոմենկոյի բնորոշած դերասանի գոյության ոսկե կանոններից մեկը. «Եթե դու չար ես, ապա գտիր, որտեղ ես դու բարի: Եթե բեմի վրա դու գոյություն ունես կատաղի ռիթմով, ապա գտիր հանդարտ, խորապես հուզող պահերը»: Դերասանուհին հիշում է, որ վարպետը (Պյոտր Ֆոմենկոն-խմբ.) այդպիսի «լուսանցքները» համարում էր «Պահեր, երբ խոսում ես Աստծո հետ»:
«Երբ աշխատում ես տարբեր թատրոններում, ուրեմն ունես ընտրության ազատություն: Բայց կա նաև մեդալի մյուս կողմը՝ կա նաև քեզ ընտրելու կամ չընտրելու ազատությունը: Դու պետք է վստահ լինես, որ անհրաժեշտ ես այդ կոնկրետ թատրոնին: Թատրոնը այնքան տուն չէ, որքան` լեզու»,- օրերս ռուսական «Իզվեստիա» թերթին տված հարցազրույցում ասել է ազատ դերասանուհի Ինգա Օբոլդինան, որն այսօր համարվում է ռուսական թատրոններում և կինոյում առավել շատ պահանջարկված արտիստուհիներից մեկը:
Թատրոնը համեմատելով լեզվի հետ, Օբոլդինան դա հիմնավորում է, օրինակ, այն հանգամանքով, որ երբեք հնարավոր չէ շփոթել հոգեբանական թատրոնը, ասենք, փորձարարականի հետ և այլն:
Դրանք միանգամայն տարբեր լեզուներ են:
Նա անկեղծորեն խոստովանել է, որ անընդհատ խոսել նույն լեզվով իր համար ձանձրալի է և ինքը ցանկանում է փորձել տարբեր թատերական լեզուներ: Իսկ դրա համար պետք է լինել «լավ պատրաստված թատերական օրգանիզմ»,- ասում է նա և ավելացնում, որ դժվարությունը հենց դրանում է:
Դերասանուհին այն կարծիքին է, որ չի կարելի վախենալ զրոյից սկսելուց և քեզ համար արմատականորեն անսովոր նորը փորձելուց: Նոր բացահայտված եզրերը պետք կգան ամենուր նաև թատրոնում և կինոյում:
Ինգա Օբոլդինան իր մեջ սրբորեն է կրում այն մասնագիտական փորձառությունը, որը իրեն բաժին է հասել «Պյոտր Ֆոմենկոյի լաբորատորի» թատրոնից: Այս միջավայրը և լեզուն նա իր համար համարում է կամերտոն, որը ճաշակով և ձևով կարծում է, որ լավագույնն է:
«Ամենից սարսափելի թատրոնը դա ձանձրալի թատրոնն է»,- ասուիմ է արտիստուհին:
Ըստ նրա թատրոնը կարող է լինել ցանկացած ձևի, բայց ոչ ձանձրալի և ոչ՝ ոչ ստեղծագործական: Նա հիշում է Պյոտր Ֆոմենկոյի բնորոշած դերասանի գոյության ոսկե կանոններից մեկը. «Եթե դու չար ես, ապա գտիր, որտեղ ես դու բարի: Եթե բեմի վրա դու գոյություն ունես կատաղի ռիթմով, ապա գտիր հանդարտ, խորապես հուզող պահերը»: Դերասանուհին հիշում է, որ վարպետը (Պյոտր Ֆոմենկոն-խմբ.) այդպիսի «լուսանցքները» համարում էր «Պահեր, երբ խոսում ես Աստծո հետ»: