Ըստ աշխարհահռչակ պարուհու, անցումը մի ոճից մյուսը՝ բուժվող թմրամոլի տառապանքի պես մի բան է12.07.2015
«Դասական պարը պահանջում է ծանր, սակայն պարտադիր 8-ամյա դասընթաց: Դա կարելի է անվանել կրթություն ընտրյալների համար: Այն հասարակ չի, բայց երբեք չի վնասում, այլ միայն օգնում է»,- փոխանցում է «snob.ru»-ի հետ հարցազրույցում ռուսական դասական բալետի և ժամանակակից պարի աշխարհահռչակ ներկայացուցիչ, միջազգային «Context. Diana Vishneva» փառատոնի կազմակերպիչ Դիանա Վիշնևայի խոսքերը «taglur.am»-ը:
Ըստ պարուհու, երբ արվեստագետը վերակողմնորոշվում կամ զարգանում է ժամանակակից պարի մեջ, այդ պարտադիր դասընթացը շատ կարևոր դերակատարություն է ձեռք բերում:
Ընդհանրապես, պարողների նոր սերունդը բոլորովին այլ է: Վիշնևայի կարծիքով իր սերնդի համար ժամանակակից խորեոգրաֆիան նման է եղել չբացահայտված օբյեկտի: Սակայն, ինչպես նա է ընդգծում. «... հիմա ամեն ինչ մատչելի է, ամեն ինչ աչքերի առջև է, երիտասարդ պարողները առավել շատ են պատրաստված ներքուստ զարգանալու, փորձերի, նոր խորեոգրաֆիայի և ոճերի համար»:
Նա նշում է, որ ինքն իրեն գտնելու հարցում, իրեն շատ է օգնել, հատկապես, ժամանակակից խորեոգրաֆիան և ոչ թե դասական խաղացանկը: «Այնուամենայնիվ,- ասում է Վիշնևան,- զարգանալով և կատարելագործվելով միայն դասականի ոլորտում, միևնույնն է, դու ինչ-որ իմաստով կերտում ես քո «արհեստական «ես»»-ը՝ «արհեստական» մարդու», որը գոյություն ունի որոշակի կանոնների, գեղագիտության, պարի որոշակի կառուցվածքի հիման վրա:
Իսկ արվեստագետն, անշուշտ, գնում է սեփական ճանապարհով, օգտագործում է սեփական տեխնիկական, ֆիզիկական, արտիստական ունակությունները, բայց, միևնույնն է, այդ ամենի մեջ կա ինչ-որ մի հանձառություն: «Եվ երբ դու հայտնվում ես ժամանակակից պարի շրջանակներում,-ասում է պարուհին,- ինքդ քեզ սկսում ես բացահայտել միանգամայն նորովի, և այդ նոր մարդուն, քո նոր «ես»-ին տեղափոխում ես դասական խաղացանկ»:
Եվ այնտեղ ամեն ինչ փոխվում է: Արվեստագետը զարգանում է դասականության մեջ:
«Իմ համար դասական պարելը ավելի հետաքրքիր դարձավ այն բանից հետո, երբ ես ավելի ու ավելի էի խորասուզվում ժամանակակից խորեոգրաֆիայում: Մարմինս կենդանացավ, ես այն սկսեցի զգալ այլ կերպ: Ամեն ինչ իմ մեջ դարձավ ավելի շարժուն: Ես փոխվեցի զգացմունքային , հոգևոր և ֆիզիկական ընկալումներիս մեջ»,- ընդգծում է նա :
Ավելացնենք, որ նա ուրախությամբ նշում է, որ ժամանակակից պարերին իր անցումը տեղի է ունեցել այն հասակում, երբ արդեն դադարում են դասական պարելը: «Դա աներևակայելիորեն շատ օգնեց իմ զարգացմանը»,- ասում է Վիշնևան և ավելացնում, որ ընդհանրապես, անցումը մի ոճից մյուսը՝ շատ ծանր, վնասվածքներ ստանալու վտանգներով հղի, հոգեբանորեն ոչ պարզ իրավիճակ է:
«Դա իսկապես տառապանք է, ես կասեի՝ բուժվող թմրամոլի տառապանքի պես մի բան», - համեմատում է նա և, ավելացնում, որ դա, այնուամենայնիվ, տալիս է հսկայական հնարավորություններ, որոնց շնորհիվ մի ոճից մեկ այլ ոճի անցնող արվեստագետն, ի վերջո, հնարավորություն է ստանում հասակ առնել և ձևավորվել որպես անհատականություն:
«Դասական պարը պահանջում է ծանր, սակայն պարտադիր 8-ամյա դասընթաց: Դա կարելի է անվանել կրթություն ընտրյալների համար: Այն հասարակ չի, բայց երբեք չի վնասում, այլ միայն օգնում է»,- փոխանցում է «snob.ru»-ի հետ հարցազրույցում ռուսական դասական բալետի և ժամանակակից պարի աշխարհահռչակ ներկայացուցիչ, միջազգային «Context. Diana Vishneva» փառատոնի կազմակերպիչ Դիանա Վիշնևայի խոսքերը «taglur.am»-ը:
Ըստ պարուհու, երբ արվեստագետը վերակողմնորոշվում կամ զարգանում է ժամանակակից պարի մեջ, այդ պարտադիր դասընթացը շատ կարևոր դերակատարություն է ձեռք բերում:
Ընդհանրապես, պարողների նոր սերունդը բոլորովին այլ է: Վիշնևայի կարծիքով իր սերնդի համար ժամանակակից խորեոգրաֆիան նման է եղել չբացահայտված օբյեկտի: Սակայն, ինչպես նա է ընդգծում. «... հիմա ամեն ինչ մատչելի է, ամեն ինչ աչքերի առջև է, երիտասարդ պարողները առավել շատ են պատրաստված ներքուստ զարգանալու, փորձերի, նոր խորեոգրաֆիայի և ոճերի համար»:
Նա նշում է, որ ինքն իրեն գտնելու հարցում, իրեն շատ է օգնել, հատկապես, ժամանակակից խորեոգրաֆիան և ոչ թե դասական խաղացանկը: «Այնուամենայնիվ,- ասում է Վիշնևան,- զարգանալով և կատարելագործվելով միայն դասականի ոլորտում, միևնույնն է, դու ինչ-որ իմաստով կերտում ես քո «արհեստական «ես»»-ը՝ «արհեստական» մարդու», որը գոյություն ունի որոշակի կանոնների, գեղագիտության, պարի որոշակի կառուցվածքի հիման վրա:
Իսկ արվեստագետն, անշուշտ, գնում է սեփական ճանապարհով, օգտագործում է սեփական տեխնիկական, ֆիզիկական, արտիստական ունակությունները, բայց, միևնույնն է, այդ ամենի մեջ կա ինչ-որ մի հանձառություն: «Եվ երբ դու հայտնվում ես ժամանակակից պարի շրջանակներում,-ասում է պարուհին,- ինքդ քեզ սկսում ես բացահայտել միանգամայն նորովի, և այդ նոր մարդուն, քո նոր «ես»-ին տեղափոխում ես դասական խաղացանկ»:
Եվ այնտեղ ամեն ինչ փոխվում է: Արվեստագետը զարգանում է դասականության մեջ:
«Իմ համար դասական պարելը ավելի հետաքրքիր դարձավ այն բանից հետո, երբ ես ավելի ու ավելի էի խորասուզվում ժամանակակից խորեոգրաֆիայում: Մարմինս կենդանացավ, ես այն սկսեցի զգալ այլ կերպ: Ամեն ինչ իմ մեջ դարձավ ավելի շարժուն: Ես փոխվեցի զգացմունքային , հոգևոր և ֆիզիկական ընկալումներիս մեջ»,- ընդգծում է նա :
Ավելացնենք, որ նա ուրախությամբ նշում է, որ ժամանակակից պարերին իր անցումը տեղի է ունեցել այն հասակում, երբ արդեն դադարում են դասական պարելը: «Դա աներևակայելիորեն շատ օգնեց իմ զարգացմանը»,- ասում է Վիշնևան և ավելացնում, որ ընդհանրապես, անցումը մի ոճից մյուսը՝ շատ ծանր, վնասվածքներ ստանալու վտանգներով հղի, հոգեբանորեն ոչ պարզ իրավիճակ է:
«Դա իսկապես տառապանք է, ես կասեի՝ բուժվող թմրամոլի տառապանքի պես մի բան», - համեմատում է նա և, ավելացնում, որ դա, այնուամենայնիվ, տալիս է հսկայական հնարավորություններ, որոնց շնորհիվ մի ոճից մեկ այլ ոճի անցնող արվեստագետն, ի վերջո, հնարավորություն է ստանում հասակ առնել և ձևավորվել որպես անհատականություն:
 28.11.jpg)
.jpg)
