Կարմիր հագուստներ հագած երկու կանայք հանդիպում են վերջին պատկերում04.25.2016
«Ես հավատացյալ չեմ, սակայն, ինձ դուր է գալիս «չար սրտերը մեղմող աղոթք» բառակապակցությունը: Սրտերի մեղմացումը այսօր շատ անբավարար է: Եվ թատրոնում, և մեր կյանքում»,- այսպես է հիմավորել իր կողմից գերմանացի դրամատուրգ Բերթոլդ Բրեխթի «Կովկասյան կավճե շրջան» պիեսի բեմականացումը Մոսկվայի Մայակովսկու թատրոնում ռեժիսոր Նիկիտա Կոբոլևը:
Ըստ Կոբոլևի, դժվար ժամանակաշրջանում մարդուն փրկում է միայն ներքին ազատությունը և համարձակությունը, որն էլ բրեխթյան պիեսին տալիս է արդիական հնչողություն:
Գերմանացի դրամատուրգի ստեղծագործության հիմքում երկու նյութերի մասին Սողոմոն թագավորի առակն է: Երբ դատավորը՝ Սողոմոնը, որոշում է թրատել երեխային և բաժանել երկու մասի, իսկական մայրը հրաժարվում է իր զավակից, որպեսզի փրկի նրա կյանքը:
Բրեխթի պիեսում աղքատ աման լվացող Գրուշեն փրկում է օտարի երեխային և, ի հակադրություն ողջախոհությանը, նրա հետ ընկնում է վտանգավոր և երկար ճանապարհ: Ի տարբերություն Գրուշեի, երեխայի կենսաբանական մայրը՝ նահանգապետի կինը քմահաճ և լի կյանքից հոգնած կին է: Ինչպես կրակի հրաշեկ լեզու կարմիր հագուստներ հագած այս երկու կանայք հանդիպում են վերջին պատկերում: Ի տարբերություն Սողոմոնի առակի, երեխայից հրաժարվում է, ոչ թե իրական մայրը, այլ այն կինը, ով նրան սիրում է սրտով, իսկական մոր զգացմունքայնությամբ:
Անշահախնդիր արարքը շատ հարցեր է առաջ բերում այդպես վարվելու գնի վերաբերյալ, որը պահանջում է փոփոխությունների ժամանակաշրջանը: Գին որը պիտի վճարել, սակայն շարունակելով մնալ որպես մարդ:
«Ես հավատացյալ չեմ, սակայն, ինձ դուր է գալիս «չար սրտերը մեղմող աղոթք» բառակապակցությունը: Սրտերի մեղմացումը այսօր շատ անբավարար է: Եվ թատրոնում, և մեր կյանքում»,- այսպես է հիմավորել իր կողմից գերմանացի դրամատուրգ Բերթոլդ Բրեխթի «Կովկասյան կավճե շրջան» պիեսի բեմականացումը Մոսկվայի Մայակովսկու թատրոնում ռեժիսոր Նիկիտա Կոբոլևը:
Ըստ Կոբոլևի, դժվար ժամանակաշրջանում մարդուն փրկում է միայն ներքին ազատությունը և համարձակությունը, որն էլ բրեխթյան պիեսին տալիս է արդիական հնչողություն:
Գերմանացի դրամատուրգի ստեղծագործության հիմքում երկու նյութերի մասին Սողոմոն թագավորի առակն է: Երբ դատավորը՝ Սողոմոնը, որոշում է թրատել երեխային և բաժանել երկու մասի, իսկական մայրը հրաժարվում է իր զավակից, որպեսզի փրկի նրա կյանքը:
Բրեխթի պիեսում աղքատ աման լվացող Գրուշեն փրկում է օտարի երեխային և, ի հակադրություն ողջախոհությանը, նրա հետ ընկնում է վտանգավոր և երկար ճանապարհ: Ի տարբերություն Գրուշեի, երեխայի կենսաբանական մայրը՝ նահանգապետի կինը քմահաճ և լի կյանքից հոգնած կին է: Ինչպես կրակի հրաշեկ լեզու կարմիր հագուստներ հագած այս երկու կանայք հանդիպում են վերջին պատկերում: Ի տարբերություն Սողոմոնի առակի, երեխայից հրաժարվում է, ոչ թե իրական մայրը, այլ այն կինը, ով նրան սիրում է սրտով, իսկական մոր զգացմունքայնությամբ:
Անշահախնդիր արարքը շատ հարցեր է առաջ բերում այդպես վարվելու գնի վերաբերյալ, որը պահանջում է փոփոխությունների ժամանակաշրջանը: Գին որը պիտի վճարել, սակայն շարունակելով մնալ որպես մարդ:
