Բարձր ինտելեկտի մարդ էր...09.16.2019
Խոսելով իր կողմից լեգենդար համարվող արտիստների մասին, Մոսկվայի «Սատիրայի» թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ալեքսանդր Շիրվինդտը առանձնացրել է երեք անուն՝ Եվգենի Եվստինգնեև, Օլեգ Բորիսով և Նիկոլայ Գրիցենկո: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «teatral-online.ru»-ն:
Նա նշել է, որ բեմի այս երեք վարպետների մեջ կարելի է տեսնել դերասանի համար հույժ անհրաժեշտ գծեր:
Ըստ Շիրվինդտի, Եվգենի Եվստինգնեևն, օրինակ, ինչ էլ, որ խաղար, որտեղ էլ ելույթով հանդես գար, «պաթոլոգիայի աստիճան» չէր կարողանում ստել: Նա օրգանական էր ամեն ինչում: Ինչպիսի «զզվանք» էլ նրան չառաջարկեին, միևնույնն է, նա դա կատարում էր վիրտուոզ:
Իսկ Օլեգ Բորիսովը, Շիրվիդտի գնահատմամբ, ընդհանրապես, յուրահատուկ երևույթ էր հստակությամբ և իր խաղացածի խոր իմացությամբ: Այսինքն, Բորիսովը ամեն ինչին մոտենում էր իր հավաքած գիտելիքների մեկնակետից, մանրակրկիտ ուսումնասիրում էր նյութը...
Չի կարելի ասել, որ Բորիսովի ֆոնի վրա Նիկոլայ Գրիցենկոն բարձր ինտելեկտի մարդ էր: Սակայն, ընդգծել է Շիրվինդտը, երբ նա բեմ էր դուրս գալիս, հասկանալի էր դառնում, որ նա Աստվածային տաղանդով է օժտված: Թե ինչպես էր դա նրա մեջ հայտնվում, հանելուկ է:
«Երբեք չեմ մոռանա, թե ինչպես Պոզնանսկու, հիանալի ասմունքողի հետ, փորձում էր Կուպրինի «Զոհված ուժը»: Խաղում էր ջութակահարին...»,- հիշել է Շիրվինդտը և ավելացրել, որ միայն այդ փոքրիկ դրվագը խաղալու համար Գրիցենկոն սովորել է ջութակ նվագել: (Նշենք, որ Նիկոլայ Գրիցենկոն 1975 թ. Հայֆիլմ կինոստուդիայում նկարահանվել է «Իմ սիրտը լեռներում է» ֆիլմում՝ Մաք Գրեգորի դերում)
Շիրվինդտը նշում է, որ Գրիցենկոն ջութակի դրվագում գործիքը պարզապես չէր պահում ձեռքերի մեջ, այլ նվագում էր, թեև դրան մարդիկ սովորում են տասնամյակներ շարունակ:
«Ես ինքս ջութակահար եմ: Ինձ երաժշտական դպրոցի 5-րդ դասարանից հեռացրին»,- հիշում է նա և նշում, որ դրա շնորհիվ ինքը հիանալի է պատկերացնում, թե ինչ է նշանակում ջութակ նվագել սովորելը:
«Ահա երեք մարդ»,- ընդհանրացրել է իր խոսքը մոսկովյան հայտնի թատրոնի ոչ պակաս հայտնի գեղարվեստական ղեկավարը և նշել. «... եթե նրանց համատեղես մի ամբողջության մեջ, ապա կստացվի դերասանական վարպետության էտալոն»:
Նա նշել է, որ բեմի այս երեք վարպետների մեջ կարելի է տեսնել դերասանի համար հույժ անհրաժեշտ գծեր:
Ըստ Շիրվինդտի, Եվգենի Եվստինգնեևն, օրինակ, ինչ էլ, որ խաղար, որտեղ էլ ելույթով հանդես գար, «պաթոլոգիայի աստիճան» չէր կարողանում ստել: Նա օրգանական էր ամեն ինչում: Ինչպիսի «զզվանք» էլ նրան չառաջարկեին, միևնույնն է, նա դա կատարում էր վիրտուոզ:
Իսկ Օլեգ Բորիսովը, Շիրվիդտի գնահատմամբ, ընդհանրապես, յուրահատուկ երևույթ էր հստակությամբ և իր խաղացածի խոր իմացությամբ: Այսինքն, Բորիսովը ամեն ինչին մոտենում էր իր հավաքած գիտելիքների մեկնակետից, մանրակրկիտ ուսումնասիրում էր նյութը...
Չի կարելի ասել, որ Բորիսովի ֆոնի վրա Նիկոլայ Գրիցենկոն բարձր ինտելեկտի մարդ էր: Սակայն, ընդգծել է Շիրվինդտը, երբ նա բեմ էր դուրս գալիս, հասկանալի էր դառնում, որ նա Աստվածային տաղանդով է օժտված: Թե ինչպես էր դա նրա մեջ հայտնվում, հանելուկ է:
«Երբեք չեմ մոռանա, թե ինչպես Պոզնանսկու, հիանալի ասմունքողի հետ, փորձում էր Կուպրինի «Զոհված ուժը»: Խաղում էր ջութակահարին...»,- հիշել է Շիրվինդտը և ավելացրել, որ միայն այդ փոքրիկ դրվագը խաղալու համար Գրիցենկոն սովորել է ջութակ նվագել: (Նշենք, որ Նիկոլայ Գրիցենկոն 1975 թ. Հայֆիլմ կինոստուդիայում նկարահանվել է «Իմ սիրտը լեռներում է» ֆիլմում՝ Մաք Գրեգորի դերում)
Շիրվինդտը նշում է, որ Գրիցենկոն ջութակի դրվագում գործիքը պարզապես չէր պահում ձեռքերի մեջ, այլ նվագում էր, թեև դրան մարդիկ սովորում են տասնամյակներ շարունակ:
«Ես ինքս ջութակահար եմ: Ինձ երաժշտական դպրոցի 5-րդ դասարանից հեռացրին»,- հիշում է նա և նշում, որ դրա շնորհիվ ինքը հիանալի է պատկերացնում, թե ինչ է նշանակում ջութակ նվագել սովորելը:
«Ահա երեք մարդ»,- ընդհանրացրել է իր խոսքը մոսկովյան հայտնի թատրոնի ոչ պակաս հայտնի գեղարվեստական ղեկավարը և նշել. «... եթե նրանց համատեղես մի ամբողջության մեջ, ապա կստացվի դերասանական վարպետության էտալոն»: