Ովքե՞ր են այդ մարդիկ և ինչի՞ն են սպասում06.01.2020
Այսօր, հունիսի 1-ին, Սանկտ-Պետերբուրգի Լենսովետի անվան թատրոնը համացանցում կներկայացնի ժամանակին մեծ համբավ ստացած, իսկ այսօր լեգենդարության լուսապսակով պատվող Սեմուել Բեքքեթի «Գոդոյին սպասելիս» պիեսը, որը ռեժիսոր Յուրի Բուտուսովը բեմադրել է հեռավոր 1997թ.-ին: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «teatral-online.ru»-ին:
Սա երիտասարդ ռեժիսորի և նրա համակուրսեցիներ Միխայիլ Պերեչենկովի, Կոնստանտին Խաբենսկու և Միխայիլ Տրուխինի համատեղ պատրաստված դիպլոմային աշխատանքն է, որը կառուցված է ոչ գծային բեմադրության տեխնալոգիայով: «Սա ազատության տարածություն է: Տեքստի հետ վարվեցողության ազատություն: Երաժշտության հետ վարվեցողության ազատություն»,- նշել է Բուտուսովը և ավելացրել, որ իրենք փորձում են տալ այն հարցի պատասխանը, թե ինչպես կարելի պատմությունը սոսնձել այնպես, որպեսզի մարդը ոչինչ չհասկանա, սակայն դրանից չկարողանա կտրվել:
« «Գոդոյին սպասելիսը» հանճարեղորեն տարօրինակ պիես է, 20-րդ դարի գագաթ, և այն գծային անվանելն ընդհանրապես անհնար է,- ասում է Բուտուսովը: – Այդ պատճառով խորհրդային ժամանակներում այն չի բեմադրվել ( Բեքքեթը այս պիեսը գրել է 1948-1949թթ.-երին), չափազանց մարգինալ է եղել»:
Բուտուսովը կարծում է, որ որևէ բացատրություն չկա թե ովքեր են այդ մարդիկ, ինչին են սպասում: Իսկ Սոցռեալիզմը կառուցվում է պատճառահետևանքային կապով և, ուրեմն, այն ամենը ինչն անբացատրելի է, պիտանի չէ:
«Բայց,- նշում է Բուտուսովը,- կյանքն, իհարկե, անբացատրելի է: Եվ թատրոնը արտացոլում է կյանքը»:
«Գոդոյի» բեմադրությունը հայտնվեց որպես 90-ականների պետերբուրգյան մշակույթի անզորության պատասխան Ռուսաստանի հանցավոր ու մեղսագործ աշխարհին, որի ակտիվացումը ձևավորում էր անհավանական հոռետեսություն, սարսափելի թախծից դուրս թռչելու մեղսալից շրջանը ճեղքելու ցանկություն:
Ի դեպ, բեմադրության մեջ ռեժիսորը դրել է մի փակ շրջան երկնքում և մեկն էլ ոտքերի տակ, որոնք նա անվանում է «Մարդկային ոգու փակ շրջան;
Այս ներկայացմամբ ավարտական կուրսի ուսանող Յուրի Բուտուսովը և նրա ընկերները Միխայիլ Պերեչենկովը, Կոնստանտին Խաբենսկին և Միխայիլ Տրուխինը դարձան ռուսական թատերական աշխարհի ամենահեղինակավոր «Ոսկե դիմակ» մրցանակաբաշխության դափնեկիրներ և արժանացան մեծ հռչակի:
Այս թեմայով այլ հղումներ-1

Սա երիտասարդ ռեժիսորի և նրա համակուրսեցիներ Միխայիլ Պերեչենկովի, Կոնստանտին Խաբենսկու և Միխայիլ Տրուխինի համատեղ պատրաստված դիպլոմային աշխատանքն է, որը կառուցված է ոչ գծային բեմադրության տեխնալոգիայով: «Սա ազատության տարածություն է: Տեքստի հետ վարվեցողության ազատություն: Երաժշտության հետ վարվեցողության ազատություն»,- նշել է Բուտուսովը և ավելացրել, որ իրենք փորձում են տալ այն հարցի պատասխանը, թե ինչպես կարելի պատմությունը սոսնձել այնպես, որպեսզի մարդը ոչինչ չհասկանա, սակայն դրանից չկարողանա կտրվել:
« «Գոդոյին սպասելիսը» հանճարեղորեն տարօրինակ պիես է, 20-րդ դարի գագաթ, և այն գծային անվանելն ընդհանրապես անհնար է,- ասում է Բուտուսովը: – Այդ պատճառով խորհրդային ժամանակներում այն չի բեմադրվել ( Բեքքեթը այս պիեսը գրել է 1948-1949թթ.-երին), չափազանց մարգինալ է եղել»:
Բուտուսովը կարծում է, որ որևէ բացատրություն չկա թե ովքեր են այդ մարդիկ, ինչին են սպասում: Իսկ Սոցռեալիզմը կառուցվում է պատճառահետևանքային կապով և, ուրեմն, այն ամենը ինչն անբացատրելի է, պիտանի չէ:
«Բայց,- նշում է Բուտուսովը,- կյանքն, իհարկե, անբացատրելի է: Եվ թատրոնը արտացոլում է կյանքը»:
«Գոդոյի» բեմադրությունը հայտնվեց որպես 90-ականների պետերբուրգյան մշակույթի անզորության պատասխան Ռուսաստանի հանցավոր ու մեղսագործ աշխարհին, որի ակտիվացումը ձևավորում էր անհավանական հոռետեսություն, սարսափելի թախծից դուրս թռչելու մեղսալից շրջանը ճեղքելու ցանկություն:
Ի դեպ, բեմադրության մեջ ռեժիսորը դրել է մի փակ շրջան երկնքում և մեկն էլ ոտքերի տակ, որոնք նա անվանում է «Մարդկային ոգու փակ շրջան;
Այս ներկայացմամբ ավարտական կուրսի ուսանող Յուրի Բուտուսովը և նրա ընկերները Միխայիլ Պերեչենկովը, Կոնստանտին Խաբենսկին և Միխայիլ Տրուխինը դարձան ռուսական թատերական աշխարհի ամենահեղինակավոր «Ոսկե դիմակ» մրցանակաբաշխության դափնեկիրներ և արժանացան մեծ հռչակի:
Այս թեմայով այլ հղումներ-1