Չվերախմբագրելով դասականին՝ հարմարեցնել նրա երկը բեմական միջավայրին05.17.2014
Համաշխարհային մեծ համբավ վայելող թատերական ռեժիսոր Անատոլի Վասիլևի հիմնադրած Մոսկվայի «Դրամատիկական արվեստի դպրոց» թատրոնում նախապատրաստում են բեմադրել Օսկար Ուայլդի ամենափոխաբերական «Ձկնորսը և նրա հոգին» հեքիաթը: Այդ մասին հաղորդում է «РИА Новости»-ն:
Հանուն ծովային ջրահարսի սիրո իր հոգուց հրաժարված ձկնորսի պատմությունը ներկայանում է որպես Արվեստագետի, նրա արվեստի և կյանքի հարաբերությունների խորհրդանիշ: Ինչպիսի՞ գին է վճարում հանճարը և արդյո՞ք համարժեք է մաքուր արվեստը՝ մարդկային հոգուն, արժե՞, որ հանուն սեփական արվեստի մարդը կորցնի իր հոգին:
«Ներկայացման տեքստը ես բացում եմ որպես արվեստագետի կյանքի փոխաբերություն: Այստեղ կարևորն այն է, որ բացահայտվեն արվեստի, տաճարի, հոգու, Աստծո և սեփական անձի հետ արվեստագետի խորհրդանշական փոխհարաբերությունները: Արվեստի մարդկանց մեջ կա հոգու երկու ներկայություն՝ մարդկային և բանաստեղծական: Գլխավոր թեման մարդու և արվեստագետի ներքին հարաբերություններն են»,- ասում է ներկայացման բեմադրող ռեժիսոր Իգոր Յացկոն՝ Անատոլի Վասիլևի աշակերտը:
Նա նշում է, որ ներկայացման վրա աշխատանքը դյուրին չի եղել: Նախ, որովհետև այն պատրաստի սցենար չի, այլ հեքիաթ և կարիք կար դրանում գտնել դրամատուրգիական հիմք և հետո՝ այն վերածել պիեսի: Պետք էր լուծել հեղինակային տեքստի հիմնախնդիրը՝ ներկայացման մեջ այդպիսի կերպար չբերելու համար, խուսափել ավանդական բեմականացումից և չվերախմբագրելով Ուայլդին՝ հարմարեցնել այն բեմական միջավայրին և, վերջապես, գտնել բեմում դերասանական խմբի անընդհատ ներկայությունը արդարացնող ոճ:
«Այո, իմ համար առանց կուլիսային տարածության և ամբողջ մշտական միջավայրի առկայությամբ աշխատանքը նոր փորձ է: Ներկայացման մեջ ստեղծվել է Օսկար Ուայլդի գեղագիտական սրահի մթնոլորտ, որտեղ հավաքվում էր ընտրյալ հասարակություն՝ սմոկինգներ, ֆրակներ, տիկնանց շքեղ երեկոյան զգեստներ, մոմեր… Ուայլդի գեղեցկության պաշտամունք և գեղագիտություն. Այդ ոճն ինքնին վեհացնում է մարդուն: Դրա մեջ նավթելին չկա և չկա անցյալ գնացած ոչինչ»,- ընդգծում է Յացկոն:
Համաշխարհային մեծ համբավ վայելող թատերական ռեժիսոր Անատոլի Վասիլևի հիմնադրած Մոսկվայի «Դրամատիկական արվեստի դպրոց» թատրոնում նախապատրաստում են բեմադրել Օսկար Ուայլդի ամենափոխաբերական «Ձկնորսը և նրա հոգին» հեքիաթը: Այդ մասին հաղորդում է «РИА Новости»-ն:
Հանուն ծովային ջրահարսի սիրո իր հոգուց հրաժարված ձկնորսի պատմությունը ներկայանում է որպես Արվեստագետի, նրա արվեստի և կյանքի հարաբերությունների խորհրդանիշ: Ինչպիսի՞ գին է վճարում հանճարը և արդյո՞ք համարժեք է մաքուր արվեստը՝ մարդկային հոգուն, արժե՞, որ հանուն սեփական արվեստի մարդը կորցնի իր հոգին:
«Ներկայացման տեքստը ես բացում եմ որպես արվեստագետի կյանքի փոխաբերություն: Այստեղ կարևորն այն է, որ բացահայտվեն արվեստի, տաճարի, հոգու, Աստծո և սեփական անձի հետ արվեստագետի խորհրդանշական փոխհարաբերությունները: Արվեստի մարդկանց մեջ կա հոգու երկու ներկայություն՝ մարդկային և բանաստեղծական: Գլխավոր թեման մարդու և արվեստագետի ներքին հարաբերություններն են»,- ասում է ներկայացման բեմադրող ռեժիսոր Իգոր Յացկոն՝ Անատոլի Վասիլևի աշակերտը:
Նա նշում է, որ ներկայացման վրա աշխատանքը դյուրին չի եղել: Նախ, որովհետև այն պատրաստի սցենար չի, այլ հեքիաթ և կարիք կար դրանում գտնել դրամատուրգիական հիմք և հետո՝ այն վերածել պիեսի: Պետք էր լուծել հեղինակային տեքստի հիմնախնդիրը՝ ներկայացման մեջ այդպիսի կերպար չբերելու համար, խուսափել ավանդական բեմականացումից և չվերախմբագրելով Ուայլդին՝ հարմարեցնել այն բեմական միջավայրին և, վերջապես, գտնել բեմում դերասանական խմբի անընդհատ ներկայությունը արդարացնող ոճ:
«Այո, իմ համար առանց կուլիսային տարածության և ամբողջ մշտական միջավայրի առկայությամբ աշխատանքը նոր փորձ է: Ներկայացման մեջ ստեղծվել է Օսկար Ուայլդի գեղագիտական սրահի մթնոլորտ, որտեղ հավաքվում էր ընտրյալ հասարակություն՝ սմոկինգներ, ֆրակներ, տիկնանց շքեղ երեկոյան զգեստներ, մոմեր… Ուայլդի գեղեցկության պաշտամունք և գեղագիտություն. Այդ ոճն ինքնին վեհացնում է մարդուն: Դրա մեջ նավթելին չկա և չկա անցյալ գնացած ոչինչ»,- ընդգծում է Յացկոն:
