Դա հենց ինքը՝ երաժշտությունն է04.26.2018
«Ես կցանկանայի, որպեսզի հանդիսատեսը հասկանա, թե որքան հետաքրքիր , մատչելի և ուսանելի է օպերան,- ասել է ամերիկացի հայտնի օպերային երգիչ, նշանավոր բարիտոն Թոմաս Հեմփթոնը, որն այսօր՝ ապրիլի 26-ին, «Opera Apriori» փառատոնի շրջանակներում հյուրախաղերով հանդես է գալիս Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական թատրոնում: Այդ մ ասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «iz.ru»-ին:
Նա ասում է, որ, երբ մարդը գնում է օպերա, կարող է նաև դրա մասին ոչինչ չիմանալ և միայն հիանալ դեկորացիաներով. «Աստված իմ, ինչպիսի դեկորացիաներ, ինչպիսի ձայներ և, նույնիսկ, առանց միկրոֆոնի»:
Նա նշում է, որ այդ ամենը, սակայն, ընդամենը սառցալեռան գագաթն է:
«Սակայն,- ասում է երգիչը,- եթե դուք գիտեք ինչ, ինչու և ինչպես, ապա սկսում եք զգալ այն նույն երկվությունները, ինչը զգում են բեմի վրայի կերպարները: Դուք տեսնում եք ձեզ այդ կերպարների մեջ, դուք նրանց մեջ գտնում եք ձեր սեփական մարդկային նոր պատմության ըմբռնումը: Եվ հենց այդ ուղերձը դասական աշխարհից՝ ժամանակակից աշխարհին , իմ կարծիքով, պետք է նորից ֆոկուսավորել և լցնել էներգիայով»:
Նա կարծում է, որ պետք չէ մոռանալ, որ «օպերան արվեստի երաժշտական ձև է» և ընդգծում. «Ոչ թատերական արվեստի ձև»:
Ըստ նրա, «օպերային բեմադրության թատերայնությունը ինքնին չի կարող ապրել», իսկ երաժշտությունը կարող է: «Եվ իմ ինքնաներշնչումը, երբ ես երգում եմ Սկարպիային «Տոսկայում», ինձ մոտ է գալիս Պուչինիի կողմից»; Նա նշում է, որ երգիծանքը, որով Սկարպիան հարցաքննում է Տոսկային՝ երկրորդ պատկերում, դա հենց Պուչինին է: Նա ընդգծում է՝ ոչ թե պրոդյուսերը կամ ռեժիսորը: Դա հենց ինքը՝ երաժշտությունն է:
«Հենց որ մենք այդ հասկանում ենք, չժխտելով թատերային բաղադրիչը՝... դառնում է հիանալի»:
Թոմաս Հեմփթոնը վստահ է, որ դա երաժտության և թատրոնի միջև վեճ չէ:
«Եղել է փուլ, երբ շեշտը դրվում էր թատերական բաղադրիչի վրա, որպեսի պահպանվի օպերային ձևը, որպես այդպիսինի: Չեմ կարծում, որ դա լավ միտք էր: Կարծում եմ, որ պետք է սկսել երկվությունը զգացմունքային ենթատեքստում ցուցադրող երաժշտական ազդակից »,- նշում է նա՝ համոզված, որ դրանից կարող է սկսվել թատրերական ենթատեքստով օպերան:
Նա համոզված է, որ պահպանելով երաժշտությունը, արդեն, կարելի է իրեն թույլ տալ ամեն ինչ:
Նա ասում է, որ, երբ մարդը գնում է օպերա, կարող է նաև դրա մասին ոչինչ չիմանալ և միայն հիանալ դեկորացիաներով. «Աստված իմ, ինչպիսի դեկորացիաներ, ինչպիսի ձայներ և, նույնիսկ, առանց միկրոֆոնի»:
Նա նշում է, որ այդ ամենը, սակայն, ընդամենը սառցալեռան գագաթն է:
«Սակայն,- ասում է երգիչը,- եթե դուք գիտեք ինչ, ինչու և ինչպես, ապա սկսում եք զգալ այն նույն երկվությունները, ինչը զգում են բեմի վրայի կերպարները: Դուք տեսնում եք ձեզ այդ կերպարների մեջ, դուք նրանց մեջ գտնում եք ձեր սեփական մարդկային նոր պատմության ըմբռնումը: Եվ հենց այդ ուղերձը դասական աշխարհից՝ ժամանակակից աշխարհին , իմ կարծիքով, պետք է նորից ֆոկուսավորել և լցնել էներգիայով»:
Նա կարծում է, որ պետք չէ մոռանալ, որ «օպերան արվեստի երաժշտական ձև է» և ընդգծում. «Ոչ թատերական արվեստի ձև»:
Ըստ նրա, «օպերային բեմադրության թատերայնությունը ինքնին չի կարող ապրել», իսկ երաժշտությունը կարող է: «Եվ իմ ինքնաներշնչումը, երբ ես երգում եմ Սկարպիային «Տոսկայում», ինձ մոտ է գալիս Պուչինիի կողմից»; Նա նշում է, որ երգիծանքը, որով Սկարպիան հարցաքննում է Տոսկային՝ երկրորդ պատկերում, դա հենց Պուչինին է: Նա ընդգծում է՝ ոչ թե պրոդյուսերը կամ ռեժիսորը: Դա հենց ինքը՝ երաժշտությունն է:
«Հենց որ մենք այդ հասկանում ենք, չժխտելով թատերային բաղադրիչը՝... դառնում է հիանալի»:
Թոմաս Հեմփթոնը վստահ է, որ դա երաժտության և թատրոնի միջև վեճ չէ:
«Եղել է փուլ, երբ շեշտը դրվում էր թատերական բաղադրիչի վրա, որպեսի պահպանվի օպերային ձևը, որպես այդպիսինի: Չեմ կարծում, որ դա լավ միտք էր: Կարծում եմ, որ պետք է սկսել երկվությունը զգացմունքային ենթատեքստում ցուցադրող երաժշտական ազդակից »,- նշում է նա՝ համոզված, որ դրանից կարող է սկսվել թատրերական ենթատեքստով օպերան:
Նա համոզված է, որ պահպանելով երաժշտությունը, արդեն, կարելի է իրեն թույլ տալ ամեն ինչ: