Երբեք չի կորցնի հրատապությունը 05.17.2018
«Դժվար է հաղթահարել շտամպները, որոնք սերտաճել են Գոգոլի պիեսին»,- մի քանի օրից իր ղեկավարությամբ գործող «Et cetera» թատրոնի Սանկտ-Պետերբուրգ հյուրախաղերի մեկնելուց առաջ, հայտարարել է դերասան Ալեքսանդր Կալյագինը: Խոսքը ռուսական գրականության դասականի ստեղծագործության հիման վրա, վրացի հայտնի ռեժիսոր Ռոբերտ Ստուրուայի պատրաստած «Ռևիզոր: Վարկած» բեմադրության մասին է, որտեղ Խլեստակովին մարմավորում է ինքը՝ Կալյագինը: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «teatral-online.ru»-ին:
Ըստ դերասանի, Գոգոլի պիեսը երբեք չի կորցնի հրատապությունը, քանի որ մարդն այնպիսի էակ է, որն անընդհատ պայքարում է ինքն իր դեմ: Իսկ որքան շատ է պայքարում, այնքան ավելի է մեծանում գայթակղությունը «անել ինչ-որ մի բան, որը այն չէ»: Ըստ Կալյագինի կան մարդիկ, որոնք կարող են շրջանցել այդպիսի գայթակղությունները, սակայն դա, արդեն, ուրիշ հերոսներ են և ուրիշ պիեսներ:
Կալյագինը իր կերտած Խլեստակովի և Գոգոլի հերոսի մեջ տեսնում է զգալի տարբերություներ: Գոգոլյան դասական Խլեստակովը 23-24 տարեկան է, մի քիչ հիմարավուն: Նա կյանքն ընդունում է որպես պարգև, տոն: Իսկ Ստուրուա-Կալյագին ընթերցման մեջ արդեն թոշակի անցած հին դասի մարդ է, հոգնել է կյանքից, վատ է լսում: Նրան փորձում են փաղաքշել ու գուրգուրել, սակայն նա հիանալի հասկանում է այդ բոլոր հնարքները, քանի որ գիտի, թե սովորաբար ինչպես են արվում այդպիսի գործերը և գալով «Ն» քաղաք, կրկին բացահայտում է, որ կոռուպցիան անպարտ է, իսկ այն մարդիկ, որոնք ընդունում են իրեն, կրկին գործում են ծանոթ եղանակներով՝ «պատիվ» տալով, փաղաքշելով, առաջարկելով, գնելով ու... «յուղելով»...
«Դժվար է հաղթահարել շտամպները, որոնք սերտաճել են Գոգոլի պիեսին»,- մի քանի օրից իր ղեկավարությամբ գործող «Et cetera» թատրոնի Սանկտ-Պետերբուրգ հյուրախաղերի մեկնելուց առաջ, հայտարարել է դերասան Ալեքսանդր Կալյագինը: Խոսքը ռուսական գրականության դասականի ստեղծագործության հիման վրա, վրացի հայտնի ռեժիսոր Ռոբերտ Ստուրուայի պատրաստած «Ռևիզոր: Վարկած» բեմադրության մասին է, որտեղ Խլեստակովին մարմավորում է ինքը՝ Կալյագինը: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «teatral-online.ru»-ին:
Ըստ դերասանի, Գոգոլի պիեսը երբեք չի կորցնի հրատապությունը, քանի որ մարդն այնպիսի էակ է, որն անընդհատ պայքարում է ինքն իր դեմ: Իսկ որքան շատ է պայքարում, այնքան ավելի է մեծանում գայթակղությունը «անել ինչ-որ մի բան, որը այն չէ»: Ըստ Կալյագինի կան մարդիկ, որոնք կարող են շրջանցել այդպիսի գայթակղությունները, սակայն դա, արդեն, ուրիշ հերոսներ են և ուրիշ պիեսներ:
Կալյագինը իր կերտած Խլեստակովի և Գոգոլի հերոսի մեջ տեսնում է զգալի տարբերություներ: Գոգոլյան դասական Խլեստակովը 23-24 տարեկան է, մի քիչ հիմարավուն: Նա կյանքն ընդունում է որպես պարգև, տոն: Իսկ Ստուրուա-Կալյագին ընթերցման մեջ արդեն թոշակի անցած հին դասի մարդ է, հոգնել է կյանքից, վատ է լսում: Նրան փորձում են փաղաքշել ու գուրգուրել, սակայն նա հիանալի հասկանում է այդ բոլոր հնարքները, քանի որ գիտի, թե սովորաբար ինչպես են արվում այդպիսի գործերը և գալով «Ն» քաղաք, կրկին բացահայտում է, որ կոռուպցիան անպարտ է, իսկ այն մարդիկ, որոնք ընդունում են իրեն, կրկին գործում են ծանոթ եղանակներով՝ «պատիվ» տալով, փաղաքշելով, առաջարկելով, գնելով ու... «յուղելով»...
 28.11.jpg)
.jpg)
